Scientist of the Invisible

Blues Explosion - Damage
[mijn KindaMuzik recensie]

Dom is leuk.

Dit is een van de basisregels van de rock 'n' roll. Vreemd genoeg waarschijnlijk ook de minst begrepen. Hele stadions gaan voor U2, Coldplay, R.E.M. en Bløf omdat zulke mooie dingen zeggen en zo betrokken en serieus zijn. Tegen zulke mensen kan je maar een ding zeggen:

"A-wop-bop-a-loo-lop a-lop-bam-boo"

Rock 'n' roll is niet serieus. Rock 'n' roll is de vier grootste nerds uit een Zweeds provinciestadje die beweren dat ze door een mysterieuze producer zijn uitgekozen je nieuwe favoriete band te worden. Rock 'n' roll is beweren dat "you ain't seen nuthin' 'til you're down on the muffin". Rock 'n' roll is met twintig peanut butter banana sandwiches en een pot peppillen in je vette pens schaduwkarate doen in een wit pak met glazen edelstenen er op. Rock 'n' roll is net zo lang op je gitaar lopen pielen tot iedereen het helemaal zat is en dan nog vijf minuten doorgaan.
Eigenlijk is rock 'n' roll gewoon wat door Annie M.G. Schmidt ooit eens zo omschreven is:

Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
(lees hier het hele gedicht)

Je zou bijna denken dat Jon Spencer het gedicht kent. Eerst noemt hij zijn band al heel stout Blues Explosion, terwijl het met de blues weinig te maken heeft. En een bassist hebben ze ook al niet. Vervolgens gaat hij met een dik aangezet nep-Elvis accent zingen dat ze de beste zijn. Hij is dan al bijna alle enge regeltjesmensen kwijt, behalve garagerockpuristen. Om die af te schudden stopt hij flink wat hip-hopinvloeden in zijn muziek en gaat eens samenwerken met po-mo posterboy Beck. Missie geslaagd. Helemaal als je ze live ziet, want daar maakt Blues Explosion van elke concertzaal een teil vol schipbreukelingen.

Alleen bij de vorige plaat, Plastic Fang, ging het even fout. Het leek wel of al de kritiek der onwetenden, al zouden ze een stel poseurs zijn (natuurlijk zijn ze dat!) die een beetje post-modern met clichés fröbelen (vooral mee doorgaan!) en afbreuk doen aan de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis (en zo hoort het ook!), ze uiteindelijk toch te veel was geworden. Plastic Fang was namelijk een kale, rechtoe, rechtaan garagerockplaat die wel de gesyncopeerde drijven ritmes bevatte die altijd al de basis van het Blues Explosion geluid vormden, maar waar het belangrijkste, de lol, het spelen met de muziek, het lekker stout, aan ontbrak.

Live vlamde het ook al niet meer de laatste twee keer. De band maakte een beetje een verzadigde, ja, zelfs oude indruk. De conclusie was dan ook snel getrokken: de Blues Explosion was in zijn Rolling Stones-uitrolfase gekomen. Het werd tijd voor andere bands, die nog wel lekker stout wilden zijn.

Maar dat bleek een misrekening.

Op Damage nodigden de heren Spencer, Simmins en Bauer weer al hun vriendjes uit. En daarvan hebben ze er veel: DJ Shadow, Chuck D, Dan the Automator, James Chance en Martina Topley-Bird bijvoorbeeld. En samen maken ze er weer een heerlijke kledderzooi van.

From: S.
To: Martijn et al.
Date: 27-12-04, 14:54
Subject: Feestje?

J. en ik willen graag een oud en nieuw feestje geven in zijn lege huis.
maar de kans bestaat dat iedereen al wat heeft dit jaar.
Dus, wie heeft er niets en zou willen komen?

***

From: Martijn
To: S.
Date: 27-12-04, 15:33
Subject: Re:Feestje?

> J. en ik willen graag een oud en nieuw feestje geven in zijn lege huis.
> maar de kans bestaat dat iedereen al wat heeft dit jaar.
> Dus, wie heeft er niets en zou willen komen?

Broertje B. heeft me uitgenodigd in DH. Op zich aardig, maar zijn christelijke vriendjes komen ook. Dus ben ik graag beschikbaar.

***

From: S.
To: Martijn et al.
Date: 27-12-04, 15:46
Subject: Re: Feestje?

Leuk, Ik hou je op de hoogte van de ontwikkelingen!

***

From: S.
To: Martijn
Date: 27-12-04, 18:32
Subject: Re: Feestje?

He martijn,

Het gaat door, neem je een leuk meisje mee?

***

From: Martijn
To: S.
Date: 27-12-04, 23:04
Subject: Re:Feestje?

>He martijn,
>
>Het gaat door, neem je een leuk meisje mee?

Wel korte termijn, maar ik zal iets proberen.

***

Daar gaat-ie dan:

Gezocht: Een leuk meisje om oud en nieuw mee te vieren bij J. en S. in Amsterdam.
Vereisten: Leukheid.
Wat wij bieden: Dronken chemici en aanhang in ontspannen sfeer. Zie het als The Office Special. Alleen kan ik niet zo goed zingen als Dave Brent. Maar ik ben wel op tv geweest.
Reacties met bewijs van leukheid voor 31 december, 14:00 mailen naar martijn@kindamuzik.net.

Alle informatie wordt vertrouwelijk behandeld.
Acquisitie naar aanleiding van deze oproep wordt niet op prijs gesteld.

Chris Goss ligt met een zware ontsteking in het ziekenhuis. Gelukkig blijkt hij net zo taai als JP de MP en gaat het al weer beter met hem.

Het zou natuurlijk wel heel ongelukkig geweest zijn als hij zou overlijden net in het jaar dat je een weblog ben gestart dat is genoemd naar een nummer van Masters of Reality...

Mayhem - Chimera
Ragnarok - Blackdoor Miracle

2004 is het jaar waarin ik black metal heb leren waarderen.

Hiervoor vond ik het altijd uitermate beperkt gerag gemaakt door zielige mensen die eerder lachwekkend dan eng zijn met hun sm-pakjes en Kiss make-up (hier vind je daar een stel hilarische voorbeelden van.) En dan zijn er nog de rechts-extremistische denkbeelden en terroristische activiteiten waar een deel van de Noorse scene berucht om is geworden.

Toch heb ik eigenlijk mijn standpunt alleen veranderd op het gebied van het 'beperkt gerag'. En dan nog maar ten dele. Maar nog steeds zou ik me flink opgelaten voelen als ik een cd met een cover zoals die van Blackdoor Miracle zou moeten afrekenen bij de kassa van een platenwinkel. Je bent meteen én een halve psychopaat én iemand met een totaal gebrek aan smaak. Gelukkig kan je tegenwoordig via internet bestellen.

Toch is het juist Ragnarok dat me de ogen opende. Toen ik begin dit jaar naar Rotterdam verhuisde, kwam ik namelijk ook te wonen in de buurt van hét metalhol van Nederland, de Baroeg (Relatief dan, want de Baroeg ligt helemaal aan de zuidrand van Rotterdam, bijna een half uur met de sneltram van me vandaan.) Uit nieuwsgierigheid ben ik daar naar een concert met een aantal black metal bands gaan kijken. Ragnarok was de headliner en was fantastisch.

Black metal bleek gewoon punk tot de uiterste extremen doorgevoerd. De snelheid maal tien, de agressie maal tien, vooral ook de haat tegen 'het systeem' en het nihilisme maal tien.

Toch was Blackdoor Miracle niet de eerste blackmetalplaat die ik kocht. Wat in de blackmetalscene namelijk ook tien maal zo erg is als in de punk, is het hokjesdenken over wie wel echt is en wie niet (in de black metal worden daar de termen 'necro' en 'kvlt' voor gebruikt.) Het maakt het een uitermate moeilijk genre om in te komen, want een plaat die op de ene site fantastisch wordt gevonden, wordt op de andere helemaal afgekraakt, vaak op basis van onnavolgbare redenaties.

Maar Mayhem, oude Mayhem dan tenminste, is een band waar iedereen het over eens is; een ijkpunt in het genre. En toevalligerwijs bracht de beruchtste band ter wereld net een nieuwe plaat uit waarin ze, na de prog-achtige omzwervingen die elke band die per ongeluk in de loop der jaren heel goed leert te spelen doormaakt, gedeeltelijk teruggrepen op hun oude geluid.

Chimera laat horen dat black metal ook heel technisch kan zijn, zonder zijn grimmigheid te verliezen. Dat drummer Hellhammer een plattegrondje van zijn drumstel in het cd-boekje heeft laten afdrukken, zegt wel iets over het belang van dat instrument in de muziek van Mayhem. Bij de eerste beluisteringen van Chimera hoor je zelfs niet veel anders dan Hellhammers in onnavolgbare patronen constant voortratelende drums. Voor staccato riffs is eigenlijk geen ruimte meer en daarom kiezen gitarist Blasphemer en bassist Necrobutcher vaak voor lang aangehouden tonen, die de muziek van Mayem een ijzige ambient onderstroom geven. Ergens tussen dit alles door sist Maniac als een vleesgeworden Gollum teksten als "The witches dance in circles / As your manhood fades away" en "The flies collect the remnants / The locusts shatter flesh".

Pas aan het eind van het jaar kocht ik Blackdoor Miracle alsnog, mede op aanraden van Roger Teeling. Vergeleken met de tsunami van noten die Mayhem over je heenstort is het een vrij simpele plaat. Maar wat Ragnarok mist aan technisch vernuft compenseren ze met rauwe energie. Blackdoor Miracle groovet regelmatig als een oude trashmetalplaat en geeft af en toe zelfs een beetje ademruimte tussen de blastbeats en hakriffs.

Het verschil tussen Chimera en Blackdoor Miracle is dat tussen een kille, berekende psychopaat en een door woede voortgedreven wraakmoordenaar. Het is eerste is fascinerend, maar ongrijpbaar, het tweede kan je je voorstellen en raakt de zwartste kanten van je ziel.

The (International) Noise Conspiracy - Armed Love
[mijn KindaMuzik recensie]

Ik geloof niet in het communisme. Het idee dat de geschiedenis volgens een vast patroon verloopt is natuurlijk pure religie. Als ze vervolgens ook nog gaan beginnen over een voorhoede die de massa de vrijheid moet opdringen, dan haak ik helemaal af. Daar komt dan nog bij dat veel van mijn zogenaamde problemen met het kapitalisme eigenlijk gewoon excuses voor een gebrek aan zelfdiscipline zijn; alsof je in de arbeidersstaat niet op tijd op je werk hoeft te komen of een vrije dag spontaan kan inplannen.

Waar ik wel heilig in geloof, is in The (International) Noise Conspiracy. Al jaren de beste dansrockgroep op aarde. En tevens een stel links-extremisten die hun albums bij voorkeur doen vergezellen van wollige manifesten.

Maar vooral toch romantici, gevoelige jongens. Net als ik. (Ik heb immers een weblog, het kenmerk van de eentwintigste-eeuwse emotionele exhibitionist.) Dus is mijn weerstand al snel gebroken bij teksten als "You can call me romantic, you call me what you will / When I think about the revolution, you're still in my dreams / How are we gonna make history, when you're not hear with me?" en "Let us get corrupted by sin and the passionate new sound / The sound of young lovers, revolutionary babies on my mind". Zeker als ze worden voortgebracht over zulke (niet hoekige!) briljante baslijnen en toetsenwerk van gast Billy Preston. (Ik ben trouwens niet de enige die er gevoelig voor is, want de nogal rattig uitziende zanger Dennis Lyxzén schopte het tot meest sexy man van Zweden. Wel net voor Zlatan Ibrahimovic, dus misschien hebben ze ook wel een beetje aparte smaak daar in Scandinavië.)

Dus zong ik ook dit jaar weer regelmatig luidkeels "Let's make history right now!" tijdens het internetbankieren of strijken.

Op de valreep nog het raarste nieuws van het toch al vrij bizarre jaar 2004:

TEGUCIGALPA, Honduras - Assailants claiming to be members of a revolutionary group opposed to the death penalty opened fire on a public bus in northern Honduras, killing at least 23 passengers and escalating an ongoing battle between gangs and a government dedicated to fighting them.

(Ik vermoed hier een old school Latijns-Amerikaanse doodseskadertruc om de betreffende doodstrafwet er door te krijgen.)

Je voelt al dat dit weer een typische Koeman-aankoop gaat worden. Terwijl de man met Rosales zowaar net zijn recordpoging miskopen beëindigd had.

Nee, niet de traditionele winnaar Kim Jong-Il. Hij heeft dit jaar weer erg zijn best gedaan, maar desondanks moest hij dit jaar toch zijn meerdere erkennen in Saparmurat Niyazov, de President voor het Leven van Turkmenistan. Even een snel overzicht van de prestaties van Niyazov (meer uitgebreid vind je het hier):

• Twaalf meter hoog verguld standbeeld van zihzelf dat meedraait met de zon.
• Heeft boekje met leefregels geschreven, de Rukhnama, dat iedereen ingestapt krijgt.
• Heeft september vervolgens omgedoopt in Rukhnama.
• Januari heeft hij naar zichzelf vernoemd, april naar zijn moeder en mei naar zijn vader.
• Noemt zichzelf Turkmenbashi, Vader der Turkmenen.
• Bezig met de installatie van camera's op elke straat van een beetje belang in Turkmenistan (dat zijn er gelukkig niet zo veel).

Op zich niet slecht, maar het zijn geen Kim Jong-Il killers. De Observer vond het in 2003 dan ook een gelijkspel. Maar sindsdien heeft Niyazov hard toegeslagen. Zijn grote probleem is natuurlijk dat hij geen kernraketten heeft waarmee hij Seoul en Tokyo in radioactieve ruïnes kan veranderen. Maar de ware gekke dictator laat zich door zoiets niet terugslaan en Niyazov kwam met het plan dat hem de titel voor dit jaar oplevert: hij laat een ijspaleis in de woestijn bouwen, zodat alle Turkmeense kinderen, hoe uitgemergeld en geïndoctrineerd ze ook zijn, kunnen leren schaatsen en skieën.

Een andere factor die meewoog in de beslissing, is dat Niyazov een website heeft en Kim Jong-Il nog niet. In een tijd waarin elke loser een weblog heeft is het niet-hebben van een website voor een megalomane dictator natuurlijk not done.

The Haunted - rEVOLVEr (Century Media)
[mijn KindaMuzik recensie]

Hier eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Gluecifer: niks nieuws onder de zon, maar wel perfect uitgevoerd. Alleen is The Haunted actief in het jongere, wilde broertje van de hardrock, de trashmetal.
Wie anno 2004 trashmetal zei, zei Mastodon. Toch kies ik onvoorwaardelijk voor rEVOLVEr en niet voor Mastodons Leviathan, alhoewel dat in veel opzichten de betere plaat is. Hij is bijvoorbeeld meer confronterend (in de metal toch erg belangrijk), origineler en technischer.
Wat voor mij de balans laat doorslaan naar The Haunted is dat ze beter songs hebben, ondanks dat Mastodon in dit opzicht op Leviathan een gigantische stap voorwaarts doet ten opzichte van voorganger Remission. Aan een goed refrein kan ik eenvoudig geen weerstand bieden, en de duidelijk op Slayer gebaseerde trash van The Haunted biedt die in overvloed.
Een belangrijke bijdrage aan het succes van rEVOLVEr levert ook de teruggekeerde zanger Peter Dolving. Er wordt in de metal altijd veel geschreeuwd, maar bij de meeste zangers ontbreekt de emotie erachter. Zo niet bij Dolving. Wat dat betreft is de openingspassage van 'All Against All' een hoogtepunt op de plaat. "Shut your fucking mouth, you don't know a single thing about me. So I heard what you said when he walked away, don't you think I can add up the numbers? It's a sour taste, a knowledge I wish I would never have gained" is gezongen door Dolving niet de zoveelste geposeerde zeurpartij van een kinderachtige nu-metaller of emo'er, maar een oprechte woedeuitbarsting van een volwassen man die zijn eigen ineenstorten probeert te overschreeuwen.
En dan kan Dolving als hij wil ook nog een heel aardig stukje zingen. De afwisseling van de zang en schreeuwen doet wel een beetje denken aan het betere werk van Pantera, die in überredneck Phil Anselmo natuurlijk ook een wereldzanger hadden.
Het andere sterke punt van The Haunted zijn de gitaarsolo's van Anders Björler. Ook hier is het sleutelwoord weer emotie. De man laat zijn gitaar zingen met een oosters gevoel voor melancholie in korte, trage solo's zonder een noot teveel.
Misschien is dat ook wel de grootste kracht van The Haunted, dat het allemaal niet zo moeilijk is. Wat de scene begint steeds nerderiger te worden. Als de huidige trend zich door zou zetten zit over tien jaar iedereen bij een metalconcert op een stoeltje over zijn sik te wrijven en te raden in welke maatsoorten deze compositie nu weer eens is. Maar gezien het succes van bijvoorbeeld de als een verademing ontvangen Obituary reünie zal het wel niet zover komen.
Waarom zou je immers metal gaan luisteren als je je niet headbangend en moshend je frustraties kwijt kan?

Geen echte jaarlijst. Het plezier dat ik ooit hadden in het ordenen van dingen in lijsten en overzichten ben ik namelijk volledig kwijt. Typisch, maar het komt bij meer zaken voor. Vroeger was ik bijvoorbeeld ook gek op spelletjes, zowel de bord- als computervariant, nu vind ik er geen zak meer aan.

Ook staat het me steeds meer tegen op appels als Gluecifer en Spider Rico met peren als Neurosis en Dillinger Escape Plan te gaan vergelijken.

Maar wat er nog wel altijd is, is de evangelisatiedrang, het opdringen van mijn smaak aan de wereld. Of dan tenminste toch nog aan de lezers van dit weblog. Daarom dus nog wel een lijst, maar geen specifieke volgorde. En plaat voor plaat, zodat ik lekker kan schrijven wanneer ik wil. We beginnen met:

Gluecifer - Automatic Thrill (SPV)
[mijn KindaMuzik recensie]
Dit is in ieder geval de plaat die ik het meest gedraaid heb dit jaar. Maar goed, hij kwam dan ook al vroeg in het jaar uit en het is makkelijke muziek. Toch durf ik te stellen dat dit een van de beste hardrockplaten ooit is. Ik vind hem bijvoorbeeld beter dan Appetite for Destruction. De songs zitten compositorisch echt perfect in elkaar, maar houden toch altijd die voor hardrock zo essentiële cadans van een ontstopbaar voortdenderende gigantische ertstrein. Wat dan weer voor een groot deel te danken is aan Danny Young, 's werelds beste rockdrummer van het moment. En dan is er de stem van Biff Malibu, die zelfs in de grootst aangezette refreinen - en Biff Malibu kan klinken als Glen Danzig op zijn best - altijd iets van een knipoog houdt.
Waarschijnlijk is dat ook de reden dat Gluecifer nog niet echt is doorgebroken: ze zijn net te post-modern voor het rocksterschap. Automatic Thrill heeft daarom ook geen enkele relevantie, het is een door een stel gasten uit Oslo in een sociologisch vacuüm in elkaar gezet stuk ambachtelijkheid. Maar irrelevante ambachtelijkheid klonk nooit beter.

Je moet het de regerende klieks in de voormalige Sovjet-republieken nageven: ze spreiden een ongekende creativiteit ten toon in de manier waarop ze corrupt zijn.
Eerst die dioxinevergiftiging en nu wordt blijkt er ineens een bedrijf te bestaan dat een paar miljard kan betalen voor een oliebedrijf dat gevestigd is op het adres van een groentenboer.

Maar het mooist blijft de term waarmee ze het bijsturen van de verkiezingsuitslag (en ook daar hebben ze vele manieren voor, van het rondrijden van bussen aanhangers tot het oprichten van extra partijen om stemmen bij de concurrent weg te trekken): 'verkiezingstechnologie'.

Op De Subjectivisten is momenteel mijn visie op muzikaal 2004 in een stel one-liners te vinden, samen met die van Koen Sebregts (die helaas niks van dat cd'tje dat ik voor hem gebrand heb erin heeft gezet).

Zelf ben ik er niet zo tevreden over: teveel goedkoop effectbejag. Het was dan ook een haastklus (typen en opsturen, zonder revisies). Desondanks is het geaccepteerd en nu te lezen op KindaMuzik: het sfeerverslag van de eerste Offline.
(Check vooral ook de coole logo's van broertje Sjoerd!)

Geen hamburgers, daar ben ik niet zo gek op. Ik ben geen broodeter en bij een hamburger ligt de brood-vleesverhouding toch teveel richting het (kleffe) brood. Maar wel veel schokkendere dingen:

• Biefstuk van Slagerij Casablanca, zo kort gebakken dat de binnenkant nog koud is.
• Chinese sperciebonen, koud uit de pot.
• Bolognesesaus uit een halfvolle open pot die al twee weken in de koelkast staat.
• Digestives, per halve rol.
• Koffiekoekjes, per half pak.
• Earl Grey thee, een hele pot, vlak voor ik naar bed ga.
• Alcohol in december (daarover later misschien meer).
• Tomaten-mozarella salade met vijf troscherrytomaten en een hele homp mozarella.
• Op tafel rondslingerende willekeurige kruimels.
• Moksie metie speciaal, weggespoeld met Maaza Mango.
• Nutella, zo dik dat je het brood niet meer proeft.
  

Ik heb erg last van 'nu weten'.

'Nu weten' is dat je ergens mee bezig bent of, vaker nog, dat je nodig iets moet doen, maar dat je ineens te binnen schiet dat je al heel lang geen film met Robert de Niro meer hebt gezien. En dat je dan nu wilt weten welke film dat ook weer was. En in welke films De Niro sindsdien gespeeld heeft. En eigenlijk ook wel de hele biografie van De Niro.
Of dat je aan de krant aan het lezen bent over Oekraïne en dat je je afvraagt hoe het nou eigenlijk zit met het verschil tussen het Oekraïens en het Russisch. En welke talen worden er eigenlijk in al die andere voormalige Sovjet-republieken gesproken? En hoe zit het met het democratische proces daar?

'Nu weten' wordt vaak verward met internetverslaving. Inderdaad kan de nu-weter de hele dag doorbrengen met surfen. Maar dat is louter een symptoom: het gaat om het 'nu weten' zelf. Voordat de 'nu-weter' internet had (en de nu-weter was er vroeg bij) had hij ('nu-weten' is toch een enigszins autistisch-achtige aandoening, dus treft hij vooral mannen) een bibliotheekkaart en ook een uitgebreide collectie naslagwerken, waar hij uren mee zoet was. Internet heeft wat dat betreft het leven van de 'nu-weter' makkelijker gemaakt.

Aan de andere kant zijn opwellingen van nu-weetwoede dankzij internet ook moeilijker te onderdrukken.

En zo stapelen vuil en was zich op in het huis van de 'nu-weter', terwijl ook op zijn werk niet veel meer uit zijn handen komt. De nu-weter is immers zijn RSS-feeds aan het checken op het laatste wereld-, sport-, film- en muzieknieuws. En bij elk bericht moet natuurlijk ook achtergrondinformatie worden gezocht. En wel nu.

Het is raar. En het kan bijna niet. Maar toch lijkt het zo te zijn. Kijk maar naar deze voor-en-na foto van de BBC:
Links: kaarsrecht. Rechts: met een boogje.
Zou dioxinevergiftiging tot neuskromming leiden?

(Ja, dat is inderdaad een tand.)

Bovenstaande plaatje is een teratoom. Dat is Grieks voor 'monstergezwel' en is een tumor van kiemcellen. Als ze helemaal de kluts kwijt zijn kunnen die zich ongeleid gaan ontwikkelen en dan krijg je zoiets. Op zich al fascinerend natuurlijk, maar het wordt nog veel interessanter, want de theologie en politiek hebben het teratoom ontdekt.

Een teratoom is namelijk geen embryo, heeft wel veel dezelfde eigenschappen. Er zitten bijvoorbeeld embryonale stamcellen in. Een christelijk ingesteld lid van de Amerikaanse Presidentiële Raad voor Bioethiek met de mooie naam dr. Hurlbut ziet hier mogelijkheden.

Lees het hele fascinerende verhaal over dr. Hurlbut en zijn teratomen in Slate. Maar eerst nog ter afsluiting nog een foto:

Ik trok het niet meer. Mijn computer schopte altijd al een hoop herrie, maar nou begon die klotefan ook nog te piepen, alsof hij nodig geölied moest worden. Misschien was dat ook wel zo, want mijn computer werd op zulke momenten ook heel traag.
Maar nu is, na het nodig prutswerk, mijn processor onder de controle van de Cooler Master Aero 7 Lite gezet. Een gigantisch ding dat eruit ziet als een miniatuur straaljageronderdeel met regelbare snelheid en, dat is het allerbelangrijkste, een geluidsniveau tussen de 23,6 en 37,5 dB(A).

Update (20:19): Niet alleen is mijn computer veel stiller, hij is ook veel sneller. Ik snapte al niet waar die aan het 286-tijdperk herinnerende snelheden van de laatste tijd vandaan kwamen, maar blijkbaar was door al het stof en de slechte ventilator de koeling zo slecht dat de processor telkens op beperkt vermogen moest werken om oververhitting te voorkomen.

Maureen Dowd vs. Kerstmis:

My equally demonic sister has a whole collection of rodents dressed in holiday clothes that she puts up around her house. There's a mouse Santa Claus and mouse Mrs. Claus and mice elves and a miniature Christmas village with mice, and some rat Cinderella coachmen in pink waistcoats and rats in red velvet vests and more rats, wearing frilly red-and-white nightshirts and nightcaps and holding little candles, leading you up the steps to bed. It's beyond creepy. I keep fretting that it's going to be like "Willard" meets "The Nutcracker," where they come alive and eat her like a Christmas pudding.

(In de NY Times, dus registratie verplicht)

De hoop dat Willem uit Groningen nog van zich laat horen heb ik opgegeven, dus hierbij mijn tracklijst voor de Subs 'He Said/She Said' CD-cirkel:

Everybody Is a Fucking Liar

1. The Posies - Everybody Is a Fucking Liar (Amazing Disgrace)
2. The Haunted - All Against All (rEVOLVEr)
3. Therapy? - Brainsaw (Troublegum)
4. The Debonaires - Never Mistaken (Teenage Shutdown - I'm a No-Count)
5. Monster Magnet - Queen of You (Gods Says No)
6. Queen of the Stone Age - Leg of Lamb (R)
   
7. The Jolly Green Giants - Caught You Red-Handed (Teenage Shutdown - Things Been Bad)
8. Nick Cave & the Bad Seeds - Lament (The Good Son)
9. The Cardigans - Do You Believe (Gran Turismo)
10. Fariña - Liberty (Three People)
11. Beck - Canceled Check (Mutations)
12. Mad Season - Long Gone Day (Above)
13. Mr. Airplane Man - I Don't Know Why (C'mon DJ)
14. PJ Harvey - Catherine (Is This Desire?)
15. The Devastations - We Will Never Drink Again (The Devastations)
16. Reigning Sound - Since When (Break Up... Break Down)
17. Beth Gibbons & Rustin' Man - Tom the Model (Out of Season)
18. Gavin Friday & the Man Seezer - Apologia (Each Man Kills the Thing He Loves)
19. Chris Isaak - Wicked Game (Wicked Game)
20. Charles Caldwell - I Know I've Done You Wrong (Remember Me)
    

Dit is de nieuwste internet meme, dus er is de kans dat je hem al kent. In dat geval: sorry.
Anders: het Engelse radiostation X-FM hield een wedstrijd voor schoolbandjes. Winnaar werd Isobel met een versie van 'Don't Speak'.
Maar de grote hype is Ye Olde Fighting Cocks (oftewel de 13-jarige Oscar Scizier) met 'Seven Nation Army'. (Er is ook een video, maar die is net iets minder).

Rummy mag blijven. Een goed moment om deze klassieker (maar er zijn er meer) nog eens te posten:

As we know,
There are known knowns.
There are things we know we know.
We also know
There are known unknowns.
That is to say
We know there are some things
We do not know.
But there are also unknown unknowns,
The ones we don't know
We don't know.
—Feb. 12, 2002, Department of Defense news briefing

Je moet het Rita Verdonk nageven: ze is standvastig. Nu duidelijk is geworden dat wat iedereen die ooit ook maar een beetje heeft nagedacht over de rechtsstaat de hele tijd al zei, namelijk dat je allochtonen niet kan verplichten om bijvoorbeeld te leren schrijven, omdat er ook Nederlandse analfabeten zijn, neemt Rita bruusk de volgende stap op weg naar kafkaësk totalitairisme: ook Nederlanders kunnen verplicht worden in te burgeren.
(De volgende stap is waarschijnlijk dat je alleen maar mag inburgeren als je een inburgeringscertificaat hebt.)

(Ere wie ere toekomt: de foto is van Jeroen Oerlemans. Wie het meisje is staat er niet bij.)

Nou ben ik er dus nog steeds niet achter, ondanks al die retrospectieven over het leven van prins Bernhard. Maar nergens dus iets over de Bernhard/James Bond-connectie.
Die is er wel, want Ian Fleming heeft een tijdje Bernhard in de gaten moeten houden, omdat de Engelsen het voormalige NSDAP-lid niet vertrouwden.
En vervolgens wordt diezelfe Fleming wereldberoemd met boeken over een vrouwenverslindende playboy spion. Ik meen me te herinneren dat Rene Zwaap ooit eens heeft lopen verkondigen dat het Bernhard was die zijn wodka-martinis "shaken, not stirred" dronk.
Maar ik kan er dus nergens meer over googlen. Jammer.