Afrekening 2004: The Haunted - rEVOLVEr
The Haunted - rEVOLVEr (Century Media)
[mijn KindaMuzik recensie]
Hier eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Gluecifer: niks nieuws onder de zon, maar wel perfect uitgevoerd. Alleen is The Haunted actief in het jongere, wilde broertje van de hardrock, de trashmetal.
Wie anno 2004 trashmetal zei, zei Mastodon. Toch kies ik onvoorwaardelijk voor rEVOLVEr en niet voor Mastodons Leviathan, alhoewel dat in veel opzichten de betere plaat is. Hij is bijvoorbeeld meer confronterend (in de metal toch erg belangrijk), origineler en technischer.
Wat voor mij de balans laat doorslaan naar The Haunted is dat ze beter songs hebben, ondanks dat Mastodon in dit opzicht op Leviathan een gigantische stap voorwaarts doet ten opzichte van voorganger Remission. Aan een goed refrein kan ik eenvoudig geen weerstand bieden, en de duidelijk op Slayer gebaseerde trash van The Haunted biedt die in overvloed.
Een belangrijke bijdrage aan het succes van rEVOLVEr levert ook de teruggekeerde zanger Peter Dolving. Er wordt in de metal altijd veel geschreeuwd, maar bij de meeste zangers ontbreekt de emotie erachter. Zo niet bij Dolving. Wat dat betreft is de openingspassage van 'All Against All' een hoogtepunt op de plaat. "Shut your fucking mouth, you don't know a single thing about me. So I heard what you said when he walked away, don't you think I can add up the numbers? It's a sour taste, a knowledge I wish I would never have gained" is gezongen door Dolving niet de zoveelste geposeerde zeurpartij van een kinderachtige nu-metaller of emo'er, maar een oprechte woedeuitbarsting van een volwassen man die zijn eigen ineenstorten probeert te overschreeuwen.
En dan kan Dolving als hij wil ook nog een heel aardig stukje zingen. De afwisseling van de zang en schreeuwen doet wel een beetje denken aan het betere werk van Pantera, die in überredneck Phil Anselmo natuurlijk ook een wereldzanger hadden.
Het andere sterke punt van The Haunted zijn de gitaarsolo's van Anders Björler. Ook hier is het sleutelwoord weer emotie. De man laat zijn gitaar zingen met een oosters gevoel voor melancholie in korte, trage solo's zonder een noot teveel.
Misschien is dat ook wel de grootste kracht van The Haunted, dat het allemaal niet zo moeilijk is. Wat de scene begint steeds nerderiger te worden. Als de huidige trend zich door zou zetten zit over tien jaar iedereen bij een metalconcert op een stoeltje over zijn sik te wrijven en te raden in welke maatsoorten deze compositie nu weer eens is. Maar gezien het succes van bijvoorbeeld de als een verademing ontvangen Obituary reünie zal het wel niet zover komen.
Waarom zou je immers metal gaan luisteren als je je niet headbangend en moshend je frustraties kwijt kan?
[mijn KindaMuzik recensie]
Hier eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Gluecifer: niks nieuws onder de zon, maar wel perfect uitgevoerd. Alleen is The Haunted actief in het jongere, wilde broertje van de hardrock, de trashmetal.
Wie anno 2004 trashmetal zei, zei Mastodon. Toch kies ik onvoorwaardelijk voor rEVOLVEr en niet voor Mastodons Leviathan, alhoewel dat in veel opzichten de betere plaat is. Hij is bijvoorbeeld meer confronterend (in de metal toch erg belangrijk), origineler en technischer.
Wat voor mij de balans laat doorslaan naar The Haunted is dat ze beter songs hebben, ondanks dat Mastodon in dit opzicht op Leviathan een gigantische stap voorwaarts doet ten opzichte van voorganger Remission. Aan een goed refrein kan ik eenvoudig geen weerstand bieden, en de duidelijk op Slayer gebaseerde trash van The Haunted biedt die in overvloed.
Een belangrijke bijdrage aan het succes van rEVOLVEr levert ook de teruggekeerde zanger Peter Dolving. Er wordt in de metal altijd veel geschreeuwd, maar bij de meeste zangers ontbreekt de emotie erachter. Zo niet bij Dolving. Wat dat betreft is de openingspassage van 'All Against All' een hoogtepunt op de plaat. "Shut your fucking mouth, you don't know a single thing about me. So I heard what you said when he walked away, don't you think I can add up the numbers? It's a sour taste, a knowledge I wish I would never have gained" is gezongen door Dolving niet de zoveelste geposeerde zeurpartij van een kinderachtige nu-metaller of emo'er, maar een oprechte woedeuitbarsting van een volwassen man die zijn eigen ineenstorten probeert te overschreeuwen.
En dan kan Dolving als hij wil ook nog een heel aardig stukje zingen. De afwisseling van de zang en schreeuwen doet wel een beetje denken aan het betere werk van Pantera, die in überredneck Phil Anselmo natuurlijk ook een wereldzanger hadden.
Het andere sterke punt van The Haunted zijn de gitaarsolo's van Anders Björler. Ook hier is het sleutelwoord weer emotie. De man laat zijn gitaar zingen met een oosters gevoel voor melancholie in korte, trage solo's zonder een noot teveel.
Misschien is dat ook wel de grootste kracht van The Haunted, dat het allemaal niet zo moeilijk is. Wat de scene begint steeds nerderiger te worden. Als de huidige trend zich door zou zetten zit over tien jaar iedereen bij een metalconcert op een stoeltje over zijn sik te wrijven en te raden in welke maatsoorten deze compositie nu weer eens is. Maar gezien het succes van bijvoorbeeld de als een verademing ontvangen Obituary reünie zal het wel niet zover komen.
Waarom zou je immers metal gaan luisteren als je je niet headbangend en moshend je frustraties kwijt kan?
This entry was posted
on 22.12.04 at 09:15.
You can skip to the end and leave a response.
6:46 a.m."en de duidelijk op Slayer gebaseerde trash"
rizzx on 6:46 a.m.
heerlijk, pas een kans gegund en geen spijt van, doet me denken aan de goede oude tijd ;)
posted by
» Een reactie posten