Scientist of the Invisible

Geen echte jaarlijst. Het plezier dat ik ooit hadden in het ordenen van dingen in lijsten en overzichten ben ik namelijk volledig kwijt. Typisch, maar het komt bij meer zaken voor. Vroeger was ik bijvoorbeeld ook gek op spelletjes, zowel de bord- als computervariant, nu vind ik er geen zak meer aan.

Ook staat het me steeds meer tegen op appels als Gluecifer en Spider Rico met peren als Neurosis en Dillinger Escape Plan te gaan vergelijken.

Maar wat er nog wel altijd is, is de evangelisatiedrang, het opdringen van mijn smaak aan de wereld. Of dan tenminste toch nog aan de lezers van dit weblog. Daarom dus nog wel een lijst, maar geen specifieke volgorde. En plaat voor plaat, zodat ik lekker kan schrijven wanneer ik wil. We beginnen met:

Gluecifer - Automatic Thrill (SPV)
[mijn KindaMuzik recensie]
Dit is in ieder geval de plaat die ik het meest gedraaid heb dit jaar. Maar goed, hij kwam dan ook al vroeg in het jaar uit en het is makkelijke muziek. Toch durf ik te stellen dat dit een van de beste hardrockplaten ooit is. Ik vind hem bijvoorbeeld beter dan Appetite for Destruction. De songs zitten compositorisch echt perfect in elkaar, maar houden toch altijd die voor hardrock zo essentiële cadans van een ontstopbaar voortdenderende gigantische ertstrein. Wat dan weer voor een groot deel te danken is aan Danny Young, 's werelds beste rockdrummer van het moment. En dan is er de stem van Biff Malibu, die zelfs in de grootst aangezette refreinen - en Biff Malibu kan klinken als Glen Danzig op zijn best - altijd iets van een knipoog houdt.
Waarschijnlijk is dat ook de reden dat Gluecifer nog niet echt is doorgebroken: ze zijn net te post-modern voor het rocksterschap. Automatic Thrill heeft daarom ook geen enkele relevantie, het is een door een stel gasten uit Oslo in een sociologisch vacuüm in elkaar gezet stuk ambachtelijkheid. Maar irrelevante ambachtelijkheid klonk nooit beter.

This entry was posted on 20.12.04 at 22:45. You can skip to the end and leave a response.