Afrekening 2004: Blues Explosion - Damage
Blues Explosion - Damage
[mijn KindaMuzik recensie]
Dom is leuk.
Dit is een van de basisregels van de rock 'n' roll. Vreemd genoeg waarschijnlijk ook de minst begrepen. Hele stadions gaan voor U2, Coldplay, R.E.M. en Bløf omdat zulke mooie dingen zeggen en zo betrokken en serieus zijn. Tegen zulke mensen kan je maar een ding zeggen:
Eigenlijk is rock 'n' roll gewoon wat door Annie M.G. Schmidt ooit eens zo omschreven is:
Alleen bij de vorige plaat, Plastic Fang, ging het even fout. Het leek wel of al de kritiek der onwetenden, al zouden ze een stel poseurs zijn (natuurlijk zijn ze dat!) die een beetje post-modern met clichés fröbelen (vooral mee doorgaan!) en afbreuk doen aan de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis (en zo hoort het ook!), ze uiteindelijk toch te veel was geworden. Plastic Fang was namelijk een kale, rechtoe, rechtaan garagerockplaat die wel de gesyncopeerde drijven ritmes bevatte die altijd al de basis van het Blues Explosion geluid vormden, maar waar het belangrijkste, de lol, het spelen met de muziek, het lekker stout, aan ontbrak.
Live vlamde het ook al niet meer de laatste twee keer. De band maakte een beetje een verzadigde, ja, zelfs oude indruk. De conclusie was dan ook snel getrokken: de Blues Explosion was in zijn Rolling Stones-uitrolfase gekomen. Het werd tijd voor andere bands, die nog wel lekker stout wilden zijn.
Maar dat bleek een misrekening.
Op Damage nodigden de heren Spencer, Simmins en Bauer weer al hun vriendjes uit. En daarvan hebben ze er veel: DJ Shadow, Chuck D, Dan the Automator, James Chance en Martina Topley-Bird bijvoorbeeld. En samen maken ze er weer een heerlijke kledderzooi van.
[mijn KindaMuzik recensie]
Dom is leuk.
Dit is een van de basisregels van de rock 'n' roll. Vreemd genoeg waarschijnlijk ook de minst begrepen. Hele stadions gaan voor U2, Coldplay, R.E.M. en Bløf omdat zulke mooie dingen zeggen en zo betrokken en serieus zijn. Tegen zulke mensen kan je maar een ding zeggen:
"A-wop-bop-a-loo-lop a-lop-bam-boo"Rock 'n' roll is niet serieus. Rock 'n' roll is de vier grootste nerds uit een Zweeds provinciestadje die beweren dat ze door een mysterieuze producer zijn uitgekozen je nieuwe favoriete band te worden. Rock 'n' roll is beweren dat "you ain't seen nuthin' 'til you're down on the muffin". Rock 'n' roll is met twintig peanut butter banana sandwiches en een pot peppillen in je vette pens schaduwkarate doen in een wit pak met glazen edelstenen er op. Rock 'n' roll is net zo lang op je gitaar lopen pielen tot iedereen het helemaal zat is en dan nog vijf minuten doorgaan.
Eigenlijk is rock 'n' roll gewoon wat door Annie M.G. Schmidt ooit eens zo omschreven is:
Ik wil geen vieze havermout,Je zou bijna denken dat Jon Spencer het gedicht kent. Eerst noemt hij zijn band al heel stout Blues Explosion, terwijl het met de blues weinig te maken heeft. En een bassist hebben ze ook al niet. Vervolgens gaat hij met een dik aangezet nep-Elvis accent zingen dat ze de beste zijn. Hij is dan al bijna alle enge regeltjesmensen kwijt, behalve garagerockpuristen. Om die af te schudden stopt hij flink wat hip-hopinvloeden in zijn muziek en gaat eens samenwerken met po-mo posterboy Beck. Missie geslaagd. Helemaal als je ze live ziet, want daar maakt Blues Explosion van elke concertzaal een teil vol schipbreukelingen.
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
(lees hier het hele gedicht)
Alleen bij de vorige plaat, Plastic Fang, ging het even fout. Het leek wel of al de kritiek der onwetenden, al zouden ze een stel poseurs zijn (natuurlijk zijn ze dat!) die een beetje post-modern met clichés fröbelen (vooral mee doorgaan!) en afbreuk doen aan de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis (en zo hoort het ook!), ze uiteindelijk toch te veel was geworden. Plastic Fang was namelijk een kale, rechtoe, rechtaan garagerockplaat die wel de gesyncopeerde drijven ritmes bevatte die altijd al de basis van het Blues Explosion geluid vormden, maar waar het belangrijkste, de lol, het spelen met de muziek, het lekker stout, aan ontbrak.
Live vlamde het ook al niet meer de laatste twee keer. De band maakte een beetje een verzadigde, ja, zelfs oude indruk. De conclusie was dan ook snel getrokken: de Blues Explosion was in zijn Rolling Stones-uitrolfase gekomen. Het werd tijd voor andere bands, die nog wel lekker stout wilden zijn.
Maar dat bleek een misrekening.
Op Damage nodigden de heren Spencer, Simmins en Bauer weer al hun vriendjes uit. En daarvan hebben ze er veel: DJ Shadow, Chuck D, Dan the Automator, James Chance en Martina Topley-Bird bijvoorbeeld. En samen maken ze er weer een heerlijke kledderzooi van.
This entry was posted
on 30.12.04 at 20:40.
You can skip to the end and leave a response.
» Een reactie posten