Scientist of the Invisible

In allerlei jaaroverzichten mis ik zijn naam, dus daarom nog even iets over de dit jaar overleden Japanse regisseur Shohei Imamura. Zijn films zijn rauw, vol seks, dood en achterlijkheid, maar ook altijd ontzettend humanistisch en zouden eigenlijk vaker gezien moeten worden, zeker door liefhebbers van films als Taxi Driver of Seul Contre Tous. Jammer genoeg is het werk van deze winnaar van twee Gouden Palmen slecht verkrijgbaar op dvd. Hier vind je een in memoriam en hier een interview. Op YouTube vond ik een trailer van Profound Desire of the Gods (zelf nog niet gezien) die een goede indruk geeft van zijn stijl (en waarom zijn films soms in de VS werden hergemonteerd tot soft-porno).


Update: Ik heb mijn skills uitgebreid met dvd-rippen en daarom kan je nu het openingshoofdstuk van The Ballad of Narayama downloaden.

Devastations - Take You Home

Na een aantal nummers die samen ongeveer een verkapt essay vormen over metal als romantische muziek, nu romantiek in meer traditionele vorm met Devastations.

Nou wil ik mijn traditionele romantiek niet te knuffelrock. Geen gekwijl over een piano en knapperende haardvuren. Dat riekt te veel naar huisje-boompje-beestje in Almere.

Nee, wat ik wil is echtemannenromantiek met tropische stranden, mystieke metropolen, met seks en dood. Romantiek op zijn Marsmans dus:

'Paradise regained'

De zon en de zee springen bliksemend open:
waaiers van vuur en zij;
langs blauwe bergen van de morgen
scheert de wind als een antilope
voorbij.

zwervende tussen fonteinen van licht
en langs de stralende pleinen van 't water
voer ik een blonde vrouw aan mijn zij,
die zorgloos zingt langs het eeuwige water

een held're, verruk-lijk-meeslepende wijs:

'Het schip van de wind ligt gereed voor de reis,
de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen,
de morgen en nacht twee blauwe matrozen –
wij gaan terug naar 't Paradijs'.

In de popmuziek zijn Tom Waits en Nick Cave grote mannen in dit genre. De laatste is ook min of meer mijn favoriete artiest. Devastations komen net als Cave uit Australië en hebben hoorbaar wel eens een plaat van de man gehoord.

Zo goed met woorden als Marsman of zelfs als Cave zijn ze niet met woorden - "Can I take you home / So I won't be alone" scoort niet hoog als poëtisch statement - maar gelukkig hebben ze hun instrumenten nog. Drums zijn niet het instrument waarbij je denkt bij dit soort muziek, maar het tegelijk nerveuze en opzwepende geroffel ligt duidelijk aan de basis van het 'grootsch en meeslepend' gevoel van 'Take You Home'. Daar overheen komt dan die gitaar aangolven, telkens harder en weer zachter. Maar uiteindelijk is het toch de zanger die het maakt. Gelukkig heeft Conrad Standish heeft niet alleen het juiste donkerbruine stemgeluid, hij brengt het ook theatraal genoeg. Want dat is een overeenkomst tussen Devastations en bijvoorbeeld The Haunted: als je niet alle remmen los gooit, dan wordt het nooit meer dan een allesbrander in Almere.

God Dethroned - Hating Life

Niks mis met de nieuwe, meer progressieve koers van The Haunted, maar af en toe moet er ook even lekker gethrasht worden. Daarvoor hoefde je in 2006 niet ver van huis te gaan, want het lekkerst thrashen, dat deed je met The Toxic Touch van God Dethroned. Hakkende riffs, ratelende drums, mooie solo en een echte metaltekst. Zo een die bewijst dat metal muziek is voor diep romantische zielen die lijden aan het leven:

"I drown in depressions
Countless addictions wear me down
Here’s a confession:
I’m gonna kill myself tonight."

Prettige kerstdagen!
(Nou vooruit, omdat het kerst is, nog een extra, echt kerstnummer over Jezus en zo: Chris Isaak - Last Month of the Year)

De nieuwe double bill exploitatiefilm van Quentin Tarantino & Robert Rodriguez. Meer info en een teasertrailer vind je hier.

(Hier ook alvast de recensie: "Het gaat nergens over, maar het ziet er fantastisch uit.")

The Haunted - The Medusa

Peter Dolving maakt me bang. Dat proberen meer zangeres van metalbands, maar hij is een van de weinige die er ook slaagt. Meestal is het te splatter, te lomp of gewoon te coherent. Dolvings tekst voor 'The Medusa' daarentegen heeft het understatement en de verontrustende schizofrenenlogica van de ware Cronenbergiaanse nachtmerrie. Het begin alleen al:

"She is a saint
Her womb is a place of rejection
She washes her perfect skin quietly
And hates me for being real."

Hij zit in vast in een relatie met een bloedmooie, maar frigide godsdienstwaanzinnige. Innerlijke meters lopen in het rood en er kan alvast een graf gedolven worden. Alleen staat nog niet vast voor wie.

Hoe het verder loopt is me niet helemaal duidelijk, maar dat "Remove the eyes! Remove the eyes!" is genoeg voor een flinke vibrerende ruggengraat.

De meer progressieve aanpak die The Haunted koos voor The Dead Eye in vergelijking met eerder werk pakt nergens zo goed uit als hier. De lineariteit van de opeenvolgende staccato noten in riffs - toch een wezenskenmerk van de metal - is hier ingewisseld voor gitaren die krioelen als onderhuidse duizendpoten, kriebelend en bijtend, altijd Dolvings emotionele haarspeldbochten volgend de diepte in.

Elke luisterbeurt verrast 'The Medusa' weer en ik heb zelfs het gevoel er steeds minder vat op te krijgen. De eerste keren kwam het me nog voor als een wat progressief, maar verder redelijk normaal melodieus thrashnummer. Maar bij nauwkeurigere beluistering blijkt vrijwel niet aan de opbouw van de song aan wat voor standaard dan ook te voldoen. De drummer houdt in waar je verwacht dat de beuk erin gaat, de groove loopt altijd net even anders dan je denkt en riffs waarvan je denkt dat ze de fundering van een passage zullen worden overleven niet meer dan een paar maten. Zelfs het einde komt volkomen onverwacht.

Darkthrone - Too Old, Too Cold


Barbatos - Grave Violator

Darkthrone is een heel vervelend duo uit Noorwegen. Foute politieke denkbeelden hebben en als je daar dan kritiek op krijgt je er onderuit proberen te lullen, kan het flauwer? Het zijn ook nog eens de farizeeërs van de old-school. Altijd maar zeiken over hoe het hoort en wat wel en niet mag.

Er zijn twee redenen om ze te vergeven. De eerste is dat ze zich niet aan hun eigen regels houden: Nooit zouden ze een single opnemen. Nooit zouden ze een nummer van een andere band coveren. Wat komt dit jaar uit? Een single met daarop een cover ('Love in a Void' van Siouxsie and the Banshees). Ze hebben er zelfs een video bij gemaakt, hoewel je je daar niet te veel bij moet voorstellen. Nog belangrijker is dat de muziek perfect is. Tot op de kale botten gestripte riffs en daar dan die als ijskoud staal snijdende stem van Nocturno Culto overheen. In 'Too Old Too Cold' komen alle Darkthrone-elementen samen. Het is wat je in de hip-hop een 'diss' zou noemen. Darkthrone is keepin' it real en de rest is een stelle wacke wannabe's: "You call your metal black? It's just flaccid, lame and weak." Je zou ze gezien de manier waarop ze de concurrentie wegzetten bijna gelijk geven, maar er is nog altijd Yasuyuki Suzuki.

Zijn Barbatos mag ik namelijk toch ook erg graag horen. Al is het alleen maar omdat zijn stem verdacht veel op die van Beavis als The Great Cornholio lijkt - check vooral de afsluitende 'Violatol!' - en hij daarmee volkomen debiele teksten zingt in het soort Engels dat alleen Japanners spreken. Dan heb ik de heerlijke rollende groove en de met een terechte 'Ooh!' afgesloten gitaarsolo nog niet eens genoemd.

Als het op primitief en rauw aankomt hoef je dus niet per sé vikingbloed van vreemde smetten vrij te hebben.

Wau Y Los Arrrghs!!! - Demolicion

Is de plaat waarnaar je het meeste luistert in een jaar ook de beste plaat van dat jaar? Niet persé. Probeer in de trein of in het lab maar eens naar muziek met veel subtiele, zachte passages te luisteren. En dat loodzware meesterwerk is niet ideaal om de afwas snel mee af te krijgen. De plaat waarnaar je het meeste luistert is dus meestal een plaat met vrolijke, uptempo muziek die niet al te ingewikkeld is en uitermate geschikte als arbeidsvitaminen. De meest beluisterde plaat is kortom niet persé de beste, maar wel de leukste plaat van dat jaar.

De leukste plaat van 2006 is Cantan en Español van Wau Y Los Arrrghs!!!. Achter die saaie titel gaat een gekkenhuis aan mutante voodoosurf schuil. Om de een of andere reden roept de plaat bij bijna iedereen associaties op met de vampierstripbar in From Dusk Till Dawn. Die film is dan weer op zijn beurt gebaseerd op een rijke traditie aan Latijnse pulpcultuur, waarin Wau Y Los Arrrghs!!! perfect passen en dan met name zanger Wau, die met zijn dunne beentjes, dikke buik en schorre stem gemaakt lijkt voor de rol van Igor of Quasimodo.

Het beste nummer op Cantan en Español is 'Demolicion'. Het is nogal op 'Surfin' Bird' gebaseerd, maar daar doen we gezien de kwaliteit niet moeilijk over. Onderstaande livevideo zegt eigenlijk alles. Jammer dat de band in Nederland niet populair genoeg is. In het Patronaat hadden ze wel iedereen aan het dansen, maar zo een waanzin als in de video wilde het niet worden. Let ook op hoe de band eigenlijk wel erg goed speelt voor iets dat zoveel chaotische waanzin uitstraalt.

Necrophobic - Blinded By Light, Enlightened By Darkness

"As I walk through the gateway."

Omar introduceerde me tot het begrip punctum. Het is bedacht door een Franse diepdenker, ik meen Barthès. Normaliter heb ik niet veel op met het Franse diepdenken, maar punctum spreekt me wel aan. Als ik het goed begrepen heb - en met Franse diepdenkers weet je dat nooit helemaal zeker, want in de regel geldt dat hoe dieper ze denken, hoe slechter ze gaan schrijven - is punctum dat wat er uitspringt, dat ene ding dat zich in je hersenen vastboort. 'Blinded by Light, Enlightened by Darkness' van Necrophobic heeft het mooiste punctum van 2006: het moment waarop de muziek even stopt en zanger Tobias Sidegård "As I walk through the gateway" roept.

Necrophobic maakt wat 'blackened death' wordt genoemd: een mix van (in dit geval Zweedse melodieuze) death met black metal. Vaak leidt dat tot een klinisch, veel te prog resultaat, maar Necrophobic pakt het goed aan. Album Hrimthursum heeft de agressiviteit en eenvoudige pakkende melodieën van black metal, maar dan met net wat meer technische frivoliteit, zonder ooit in kitsch te verdwalen. De drums hebben net een tikje meer swing dan in het genre gebruikelijk is - er is duidelijk een lichte galop te horen - en de zang is wat organischer opgenomen. Mooie gitaarsolo's ook. Wat dat betreft doet Hrimthursum me denken aan een favoriet van vorig jaar, Taake.

Tekstueel is nummer interessant in vergelijk met Crystal Pistol, omdat het mooi het verschil op dat gebied tussen hard rock en metal aangeeft. Beide groepen vechten tegen de bierkaai van de corrupte, onechte wereld zoals waargenomen door de adolescenten- en pubergeest, Salingers phoneys. De hardrockers is echter slimmer: hij plukt de dag tot hij erbij neer valt. "Live fast, die young and leave a beautiful corpse." De metalhead daarentegen tobt, kleedt zich rouwzwart, verklaart de oorlog aan de gevestigde orde, danst niet, maar schudt alleen zijn hoofd, terwijl hij zich net zo vol bier giet totdat de meest deprimerende staat van dronkenschap wordt bereikt. En dan pleegt hij de zelfmoord waarover zijn favoriete bands zingen, in hoop op spirituele bevrijding:

Flesh...
Cancer of the soul
Vampire of the mind
Imprisoning my will

The path...
I've known for centuries
The flesh that clothes my soul
Was never meant to be

Dead...
Look into my eyes
Like mirrors open wide
I'm already there...

...As I walk through the gateway

...To join the dead
...So let it bleed
...I walked undead
...Now I can see

The Chuck Norris Experiment - The Roof Is About To Cave In

Wat is een hit? Per definitie niet iets voor de muzikale fijnproever; de hit spreekt immers een zo groot mogelijke groep mensen aan. Een hit moet daarom iets bekends hebben. De allergrootste hits wekken zelfs de indruk altijd ergens in het collectieve bewustzijn te hebben rondgezwommen; een stel muzikanten moest hem er alleen nog even uitvissen. De hit is daarom vaak niet het werk van het talent dat noten kan arrangeren op een manier waar de gewone sterveling nooit op zou komen. Veel vaker wordt een hit geproduceerd door gemiddelde muzikant die tijdens het ploeteren met zijn beperkte ideeën ineens, zomaar een gouden combinatie van clichés vindt. Het hoe en waarom van zijn vondst weet hij zelf niet, daarom zijn er ook zoveel one hit wonders. The Chuck Norris Experiment hoort daar niet bij. Op Volume! Voltage! staan namelijk al twee hits. Maar een daarvan heet '158' en is overduidelijk geïnspireerd op 'We Are 138' van The Misfits.

Maar 'The Roof Is About To Cave In' is een hele echte, originele hit en daarom zingen wij allemaal vrolijk mee: "The roof is about to cave in, too bad you're gonna die like that."

(via)