Rockisme Redux
Je muzikale smaak word bepaald door je genen en je opvoeding. Over hoe belangrijk elk van die twee factoren is kun je lang discussiëren, feit blijft dat je er zelf weinig invloed op hebt. Toch bestaat bij de gemiddelde muziekliefhebber de dwangmatige behoefte uit te leggen waarom zijn smaak beter is dan die van een ander. Zal ook wel in de genen zitten.
Nou heeft een stel Bob Dylan- en Bruce Springsteen-adepten lange tijd de toon aangegeven in die strijd. Dat komt waarschijnlijk omdat de muziek van hun held zo voorspelbaar is, dat ze zelfs na het diepteanalyseren van alle teksten nog tijd over hadden om zich met andere onzinnige dingen bezig te houden.
Maar zoals die dingen gaan, de eens fier heersende klasse zit nu in de hoek waar de klappen vallen. 'Rockisme' is de beschuldiging waarmee deze vijanden van het volk naar de ouwelullengoelag worden gestuurd. Dat zij die het hardst met hun lelieblanke 'popistische' vingertjes wijzen veelal fan zijn van op de keper af ook ontzettend rockistische bands als Pavement, My Bloody Valentine en The Pixies is daarbij eigenlijk onvermijdelijk.
Feit blijft dat het allemaal rechtvaardiging achteraf is van iets waar je nou eenmaal mee opgezadeld zit. Net zoals dat je gewoon op de politicus met het meest competente gezicht stemt en dan post hoc dat gaat rechtvaardigen op basis van zijn goede programma.
Nou heeft een stel Bob Dylan- en Bruce Springsteen-adepten lange tijd de toon aangegeven in die strijd. Dat komt waarschijnlijk omdat de muziek van hun held zo voorspelbaar is, dat ze zelfs na het diepteanalyseren van alle teksten nog tijd over hadden om zich met andere onzinnige dingen bezig te houden.
Maar zoals die dingen gaan, de eens fier heersende klasse zit nu in de hoek waar de klappen vallen. 'Rockisme' is de beschuldiging waarmee deze vijanden van het volk naar de ouwelullengoelag worden gestuurd. Dat zij die het hardst met hun lelieblanke 'popistische' vingertjes wijzen veelal fan zijn van op de keper af ook ontzettend rockistische bands als Pavement, My Bloody Valentine en The Pixies is daarbij eigenlijk onvermijdelijk.
Feit blijft dat het allemaal rechtvaardiging achteraf is van iets waar je nou eenmaal mee opgezadeld zit. Net zoals dat je gewoon op de politicus met het meest competente gezicht stemt en dan post hoc dat gaat rechtvaardigen op basis van zijn goede programma.
This entry was posted
on 14.6.05 at 18:01.
You can skip to the end and leave a response.
7:47 p.m.ware woorden. alleen geloof ik niet zo in dat deterministische karakter. als je weet wat jij hier schrijft hoef je je dus helemaal niet meer rockistisch te gedragen. dat is iets dat die popisten dan weer niet snappen. het draait allemaal om zelfinzicht.dat heb je of dat heb je niet. en in dat laatste geval wordt je rockist of popist. simpel is het eigenlijk he?
Anoniem on 7:47 p.m.
theo ploeg
posted by
8:39 p.m.
inzicht? wat heeft inzicht nu met smaak te maken? ware woorden, martijn!
Anoniem on 8:39 p.m.
vincent
posted by
11:36 p.m.
Je muzikale smaak word bepaald door je genen en je opvoeding
rizzx on 11:36 p.m.
niet echt, dat is wel heel beperkt. wat te denken van vrienden, eigen ontwikkeling en externe invloeden als drugs en drank
posted by
4:12 p.m.
die vrienden, eigen ontwikkeling en drugs en drank schaart Martijn denk ik onder opvoeding.
Anoniem on 4:12 p.m.
wat ik met inzicht bedoel Vincent:
wanneer je doorhebt dat je smaak enkel je smaak is en geen vaststaande feiten dan ga je anders met de wereld om je heen om. en daarmee ook met zaken als rockisme en popisme.
zelfinzicht beinvloedt daarbij niet alleen de wijze waarop je kunst en pop in het algemeen ziet, het verrijkt ook de manier waarop je je er aan overgeeft. smaak en zelfinzicht hebben dus wel degelijk met elkaar maken. behalve wanneer je dat inzicht mist natuurlijk. dat spreekt voor zich.
theo
posted by
3:18 p.m.
Typisch gevalletje straw man weer hier.
Koen on 3:18 p.m.
Ik denk niet dat bands zelf 'rockistisch' kunnen zijn. En zelfs als ze dat wel kunnen zijn (Lenny Kravitz is een mooi tegenvoorbeeld dat meteen opkwam toen ik de eerste zin schreef), zijn Pavement, My Bloody valentine en Pixies het slechts in geringe mate.
Het rockisme-probleem heeft helemaal niks te maken met mensen die niet snappen dat hun smaak gewoon hun smaak is. Het zit hem in het rock/pop-discours, dat buiten de blogosfeer vrijwel geheel rockistisch gekleurd is. Het gaat er niet om dat veel oude lullen die over muziek schrijven fan zijn van Dylan of Springsteen, het probleem is dat zij sommige van de waarden die die artiesten vertegenwoordigen [het 'authentieke', de 'echte' instrumenten van hout en zo, het gespeeld hebben in 1000 barretjes voor dronken publiek voor de doorbraak, het 'Album' als primaire medium, etc] als de maat van alle dingen zien, en op basis daarvan andere muzieksoorten niet serieus nemen. (Of, wat ook voorkomt, een groot deel van die waarden meenemen naar andere muzieksoorten als hiphop en elektronica, en ze daar toepassen -het houten instrumentenverhaal blijft daarbij natuurlijk buiten beschouwing, het 'keeping it real'-verhaal zeker niet.)
Dát zijn de problemen van het rockisme, niet of een individu toevallig van Dylan of The Pet Shop Boys houdt.
posted by
» Een reactie posten