Scientist of the Invisible

Mayhem - Chimera
Ragnarok - Blackdoor Miracle

2004 is het jaar waarin ik black metal heb leren waarderen.

Hiervoor vond ik het altijd uitermate beperkt gerag gemaakt door zielige mensen die eerder lachwekkend dan eng zijn met hun sm-pakjes en Kiss make-up (hier vind je daar een stel hilarische voorbeelden van.) En dan zijn er nog de rechts-extremistische denkbeelden en terroristische activiteiten waar een deel van de Noorse scene berucht om is geworden.

Toch heb ik eigenlijk mijn standpunt alleen veranderd op het gebied van het 'beperkt gerag'. En dan nog maar ten dele. Maar nog steeds zou ik me flink opgelaten voelen als ik een cd met een cover zoals die van Blackdoor Miracle zou moeten afrekenen bij de kassa van een platenwinkel. Je bent meteen én een halve psychopaat én iemand met een totaal gebrek aan smaak. Gelukkig kan je tegenwoordig via internet bestellen.

Toch is het juist Ragnarok dat me de ogen opende. Toen ik begin dit jaar naar Rotterdam verhuisde, kwam ik namelijk ook te wonen in de buurt van hét metalhol van Nederland, de Baroeg (Relatief dan, want de Baroeg ligt helemaal aan de zuidrand van Rotterdam, bijna een half uur met de sneltram van me vandaan.) Uit nieuwsgierigheid ben ik daar naar een concert met een aantal black metal bands gaan kijken. Ragnarok was de headliner en was fantastisch.

Black metal bleek gewoon punk tot de uiterste extremen doorgevoerd. De snelheid maal tien, de agressie maal tien, vooral ook de haat tegen 'het systeem' en het nihilisme maal tien.

Toch was Blackdoor Miracle niet de eerste blackmetalplaat die ik kocht. Wat in de blackmetalscene namelijk ook tien maal zo erg is als in de punk, is het hokjesdenken over wie wel echt is en wie niet (in de black metal worden daar de termen 'necro' en 'kvlt' voor gebruikt.) Het maakt het een uitermate moeilijk genre om in te komen, want een plaat die op de ene site fantastisch wordt gevonden, wordt op de andere helemaal afgekraakt, vaak op basis van onnavolgbare redenaties.

Maar Mayhem, oude Mayhem dan tenminste, is een band waar iedereen het over eens is; een ijkpunt in het genre. En toevalligerwijs bracht de beruchtste band ter wereld net een nieuwe plaat uit waarin ze, na de prog-achtige omzwervingen die elke band die per ongeluk in de loop der jaren heel goed leert te spelen doormaakt, gedeeltelijk teruggrepen op hun oude geluid.

Chimera laat horen dat black metal ook heel technisch kan zijn, zonder zijn grimmigheid te verliezen. Dat drummer Hellhammer een plattegrondje van zijn drumstel in het cd-boekje heeft laten afdrukken, zegt wel iets over het belang van dat instrument in de muziek van Mayhem. Bij de eerste beluisteringen van Chimera hoor je zelfs niet veel anders dan Hellhammers in onnavolgbare patronen constant voortratelende drums. Voor staccato riffs is eigenlijk geen ruimte meer en daarom kiezen gitarist Blasphemer en bassist Necrobutcher vaak voor lang aangehouden tonen, die de muziek van Mayem een ijzige ambient onderstroom geven. Ergens tussen dit alles door sist Maniac als een vleesgeworden Gollum teksten als "The witches dance in circles / As your manhood fades away" en "The flies collect the remnants / The locusts shatter flesh".

Pas aan het eind van het jaar kocht ik Blackdoor Miracle alsnog, mede op aanraden van Roger Teeling. Vergeleken met de tsunami van noten die Mayhem over je heenstort is het een vrij simpele plaat. Maar wat Ragnarok mist aan technisch vernuft compenseren ze met rauwe energie. Blackdoor Miracle groovet regelmatig als een oude trashmetalplaat en geeft af en toe zelfs een beetje ademruimte tussen de blastbeats en hakriffs.

Het verschil tussen Chimera en Blackdoor Miracle is dat tussen een kille, berekende psychopaat en een door woede voortgedreven wraakmoordenaar. Het is eerste is fascinerend, maar ongrijpbaar, het tweede kan je je voorstellen en raakt de zwartste kanten van je ziel.

This entry was posted on 27.12.04 at 09:46. You can skip to the end and leave a response.