Scientist of the Invisible

BNN heeft een stukje reality infotainment dat Afkicken heet. Het gaat over een stel jongeren met een variëteit aan verslavingen die daar proberen af te komen.

In principe niet echt een programma om blij van te worden. Je hebt de zalvende 'zoek jezelf'-praatjes van de begeleiding en dan is er nog de persoonlijkheid van de verslaafden zelf.

Ze zijn erg goed in zelfmedelijden en meehuilen met de wolven in het bos. Binnen een halve aflevering hadden ze het welzijnswerkersjargon overgenomen en waren ze alleen nog maar bezig met "de confrontatie met zichzelf te zoeken" en "de balans in hun leven te hervinden."

Maar dan was er Mike, een stratenmaker uit Hippolytushoef met een speedprobleem. Daaraan wijtte ik de eerste aflevering nog zijn gestuiter, maar al snel bleek het gewoon zijn karakter.

Mike werd al snel mijn held.

Hij was een ware dissident in de Sovjet-mentaliteit die op de afkickboerderij heerst. Hij had daarbij de gave meteen door te dringen tot de kern van de zaak. Als er geyoga'd moest worden met energiebanen, dan deed Mike niet mee aan dat gezeik en liep hij weg. Als er slap werd geleuterd in de zoveelste groepsdiscussie, dan stelt Mike dat hij het geouwehoer niet meer kon aanhoren en liep hij weg. Als de chef-kwakzalfster (zie de commentaren hier) wat therapeutische platitudes verkondigde, dan riep Mike dat dat kutwijf niet slap moest lullen en dat er geen flikker te doen was en liep hij weg. Meestal gooide hij dan ook nog even met een stoeltje.

Dat kon hij trouwens erg goed, met stoeltjes gooien. Met een ruime boog vlogen ze over de tafel heen, om met een bevrijdend gekletter weer neer te komen.

Hoewel hij niet bijster intelligent is, zag Mike wel precies hoe het zit. Zijn weigering zich te schikken naar de absurditeit van het systeem leverde hem mijn eeuwige sympathie op. Dat, en het feit dat ik op de basisschool ook nog wel eens een stoeltje wilde gooien tegen het onrecht in de wereld.

Zo goed als Mike ben er ik nooit in geworden. Ik ben me meer gaan conformeren, waar Mike keihard de confrontatie blijft zoeken. Voor die strijd is hij in de aflevering van vandaag verbannen uit de kliniek.

Mike hoort ook helemaal niet opgesloten te zitten in een 'kutkliniek'. Ik hoop alleen wel dat hij niet zichzelf kapot gooit. Dat is een verspilling van het leven van een vrijdenker en bovendien totaal onnodig. Stoeltjes zijn een perfect alternatief.

Op zich een goede uitvoering van 'Rid of Me', maar de uitsmijter is het interviewtje na afloop:

"Hemoglobin-based oxygen carriers are red cell substitutes that can be used to increase oxygen-carrying capacity and intravascular volume," according to the authors. HRC 101 may be useful in the management of sickle cell disease because of its potential to bypass the obstruction caused by sickled cells and allow more oxygen to reach the organs and tissues. HRC 101, like some other HBOCs, also has other important advantages over blood transfusions—it can be stored for long periods and doesn’t require a matched blood donor.

Dr. Ferrari bestelt op dit moment een voorraad om mee te experimenteren bij fabrikant Hemosol.

Rasmussen ontslagen (toch al geen fan) en Moreni betrapt (who the fuck is Moreni?): het doet me niks. Ik blijf wielrenfan en dus de Tour volgen (hoewel het belang van de Tour wel overdreven wordt. Parijs-Roubaix in de striemende regen, dat is pas een wedstrijd.)

"Maar Scientist of the Invisible, waar ligt dan je grens? Wanneer stop jij met tegen beter weten in het wielrennen te volgen?"

Heel simpel. Er is een duidelijke grens. Ik kan bijna alles accepteren, maar niet dat Leipie Leipheimer de Tour wint. Mocht het zover komen, dan haak ik definitief af.

Wielrennen is als boksen: het zijn sporten die te ver gaan en daarom uitnodigen tot vals spelen. Dat doet er niet aan af. In tegendeel: de roddels, de trucs en het gekonkel vormen een essentieel onderdeel. Mike Tyson en Marco Pantani zijn even tragisch in hun waanzin als Ajax, terwijl de voetbalclub die naar de Griekse held genoemd is momenteel slechts een dorre term als 'mismanagement' oproept.

Zonder dopingschandalen zou wielrennen net zo een status hebben als de marathon: een tijdverdrijf voor een stel gezondheidsfreaks waarvan niemand de vorige wereld- of olympisch kampioen kan noemen.

Vanaf begin jaren negentig liep het wel de spuigaten uit, met de dood van Pantani en Jimenez als dieptepunten. Het is dus goed dat de bezem er doorheen gaat. Maar helemaal schoon, dat tast het mysterie aan.

Dat gaat gelukkig ook niet lukken, zo verweven is het wielrennen met de cultuur van landen als België, Italië en Frankrijk. In Scandinavië en Duitsland zijn ze gewend de dingen anders de doen en daar proberen ze nu te forceren dat iedereen het op hun even integere als saaie manier doet. Maar ja, je kan ook wel willen om op de 12 de Aubisque op te rijden. Dat lukt je zelfs met het hematocriet van Riis in zijn hoogtijdagen niet, dat gaat tegen natuurwetten in.

Dus zenden uit frustratie de Duitsers de Tour nu niet meer uit en mag van de Denen Rasmussen niet naar het WK. Dat laatste is dan een geluk bij een ongelijk: hoe minder we van die anorexische Deense saaimans zien, hoe beter.

Ik blijf kijken, hopend op stunts van mijn favoriet, de Kazachstaanse oermens Vinokoerov en ook wel uitkijkend naar een paar sappige schandaaltjes. Die Soler bijvoorbeeld, die vertrouw ik voor geen meter. Daar zou ik de hotelkamer wel eens flink van uitgeplozen willen zien.

(Is dit overigens geen mooi moment om Mart Smeets snel te neutraliseren tot Duits staatsburger? Zij zien hem niet, want ze doen niet aan de Tour en wij zijn ook van hem af. We hebben wel permanente bewaking nodig voor Annie Friesinger, maar die moet dan maar beseffen dat het een klein offer is voor de gehele mensheid.)

Nou krijg ik toch even Wilders-neigingen: staatssecretaris Aboutaleb gaat op vakantie naar Marokko en krijgt daar een koninklijke onderscheiding opgespeld. Kan gebeuren, dictatoriale regimes spannen nu eenmaal graag mensen met een min of meer fatsoenlijke uitstraling voor hun karretje, in de hoop dat iets van die integriteit op ze afstraalt. Als zoiets gebeurt, dan is de juiste reactie natuurlijk: "Steek die fokking medaille maar in je koninklijke reet, dan toon je tenminste iets van solidariteit met je burgers in de martelkelders."

Maar Aboutaleb 'voelt zich zeer vereerd'. Om te kotsen.

De vaste links naar sites zijn weg. Te veel werk om te onderhouden. In plaats daarvan is er nu een Google Reader klikding in de rechterkolom waar je artikelen kan zien die door mij worden aanbevolen.

Al opgevallen dat de NS niet meer omroept "De trein naar Lutjebroek van 16:34 heeft tien minuten vertraging" maar "De trein naar Lutjebroek arriveert over 10 minuten op spoor 8"? Zo lijkt het geen melding meer van een probleem, maar een stukje service naar de klant toe.

Ook heb ik sterk de indruk dat ze de vertraging aan de ruime kant inschatten. Normaal zou je geïrriteerd zijn dat je trein 10 minuten vertraging heeft, nu ben je blij dat het 'maar' 10 minuten is, in plaats van de eerst aangekondigde 15.

Ik heb hier al eerder ruimte gewijd aan het Kwaad dat de Korte Broek voor Vrouwen is. Was je nog niet overtuigd, dan heb ik nu het ultieme bewijsstuk: Sarah Michelle 'Buffy' Gellar bewijst eens te meer dat de korte broek een demonisch ding is.

(Interessant blog trouwens. Je kan er ook zien dat Amy Winehouse waarlijk de nieuwe Shane MacGowan is.)

"Na veel Gezeik van ons Fans, is het eindlijk zover! De Youssef & Kamal album !!!! De album Heet de titel 'Egte Soldaten' en komt Insha'Allah Eind Juli of Augustus uit."

Het bijschrift is misschien wat lastig leesbaar, maar er staat:

a. Vervormingen aan poten, arm- en rugleuning ter meerdere glorie van de bezitter. Monumentaliteit zonder religieus doel en zonder levensblijheid

b. Dit lijkt een moderne en goede stoel, maar hij is het juist niet. Het representatieve zitten is afgeleid van de gothische bisschopzetel en nu toegepast voor profaan gebruik. De weke kleuren van hout, bekleding en vloerkleerd, en de slappe lijnen van de armleuningen maken deze stoel tot ongezonde architectuur

c. Hèt bankstel. In Buick-stijl. De mens maakt zich wel belachelijk in zijn bombastische zelfgenoegzaamheid.

Dit komt oorspronkelijk uit de Goed Wonen van oktober 1949, maar ik heb het uit een artikel uit de Groene Amsterdammer special over avant garde.