Afkicken Mike Is een Held
BNN heeft een stukje reality infotainment dat Afkicken heet. Het gaat over een stel jongeren met een variëteit aan verslavingen die daar proberen af te komen.
In principe niet echt een programma om blij van te worden. Je hebt de zalvende 'zoek jezelf'-praatjes van de begeleiding en dan is er nog de persoonlijkheid van de verslaafden zelf.
Ze zijn erg goed in zelfmedelijden en meehuilen met de wolven in het bos. Binnen een halve aflevering hadden ze het welzijnswerkersjargon overgenomen en waren ze alleen nog maar bezig met "de confrontatie met zichzelf te zoeken" en "de balans in hun leven te hervinden."
Maar dan was er Mike, een stratenmaker uit Hippolytushoef met een speedprobleem. Daaraan wijtte ik de eerste aflevering nog zijn gestuiter, maar al snel bleek het gewoon zijn karakter.
Mike werd al snel mijn held.
Hij was een ware dissident in de Sovjet-mentaliteit die op de afkickboerderij heerst. Hij had daarbij de gave meteen door te dringen tot de kern van de zaak. Als er geyoga'd moest worden met energiebanen, dan deed Mike niet mee aan dat gezeik en liep hij weg. Als er slap werd geleuterd in de zoveelste groepsdiscussie, dan stelt Mike dat hij het geouwehoer niet meer kon aanhoren en liep hij weg. Als de chef-kwakzalfster (zie de commentaren hier) wat therapeutische platitudes verkondigde, dan riep Mike dat dat kutwijf niet slap moest lullen en dat er geen flikker te doen was en liep hij weg. Meestal gooide hij dan ook nog even met een stoeltje.
Dat kon hij trouwens erg goed, met stoeltjes gooien. Met een ruime boog vlogen ze over de tafel heen, om met een bevrijdend gekletter weer neer te komen.
Hoewel hij niet bijster intelligent is, zag Mike wel precies hoe het zit. Zijn weigering zich te schikken naar de absurditeit van het systeem leverde hem mijn eeuwige sympathie op. Dat, en het feit dat ik op de basisschool ook nog wel eens een stoeltje wilde gooien tegen het onrecht in de wereld.
Zo goed als Mike ben er ik nooit in geworden. Ik ben me meer gaan conformeren, waar Mike keihard de confrontatie blijft zoeken. Voor die strijd is hij in de aflevering van vandaag verbannen uit de kliniek.
Mike hoort ook helemaal niet opgesloten te zitten in een 'kutkliniek'. Ik hoop alleen wel dat hij niet zichzelf kapot gooit. Dat is een verspilling van het leven van een vrijdenker en bovendien totaal onnodig. Stoeltjes zijn een perfect alternatief.
In principe niet echt een programma om blij van te worden. Je hebt de zalvende 'zoek jezelf'-praatjes van de begeleiding en dan is er nog de persoonlijkheid van de verslaafden zelf.
Ze zijn erg goed in zelfmedelijden en meehuilen met de wolven in het bos. Binnen een halve aflevering hadden ze het welzijnswerkersjargon overgenomen en waren ze alleen nog maar bezig met "de confrontatie met zichzelf te zoeken" en "de balans in hun leven te hervinden."
Maar dan was er Mike, een stratenmaker uit Hippolytushoef met een speedprobleem. Daaraan wijtte ik de eerste aflevering nog zijn gestuiter, maar al snel bleek het gewoon zijn karakter.
Mike werd al snel mijn held.
Hij was een ware dissident in de Sovjet-mentaliteit die op de afkickboerderij heerst. Hij had daarbij de gave meteen door te dringen tot de kern van de zaak. Als er geyoga'd moest worden met energiebanen, dan deed Mike niet mee aan dat gezeik en liep hij weg. Als er slap werd geleuterd in de zoveelste groepsdiscussie, dan stelt Mike dat hij het geouwehoer niet meer kon aanhoren en liep hij weg. Als de chef-kwakzalfster (zie de commentaren hier) wat therapeutische platitudes verkondigde, dan riep Mike dat dat kutwijf niet slap moest lullen en dat er geen flikker te doen was en liep hij weg. Meestal gooide hij dan ook nog even met een stoeltje.
Dat kon hij trouwens erg goed, met stoeltjes gooien. Met een ruime boog vlogen ze over de tafel heen, om met een bevrijdend gekletter weer neer te komen.
Hoewel hij niet bijster intelligent is, zag Mike wel precies hoe het zit. Zijn weigering zich te schikken naar de absurditeit van het systeem leverde hem mijn eeuwige sympathie op. Dat, en het feit dat ik op de basisschool ook nog wel eens een stoeltje wilde gooien tegen het onrecht in de wereld.
Zo goed als Mike ben er ik nooit in geworden. Ik ben me meer gaan conformeren, waar Mike keihard de confrontatie blijft zoeken. Voor die strijd is hij in de aflevering van vandaag verbannen uit de kliniek.
Mike hoort ook helemaal niet opgesloten te zitten in een 'kutkliniek'. Ik hoop alleen wel dat hij niet zichzelf kapot gooit. Dat is een verspilling van het leven van een vrijdenker en bovendien totaal onnodig. Stoeltjes zijn een perfect alternatief.
This entry was posted
on 30.7.07 at 22:49.
You can skip to the end and leave a response.
10:57 a.m.Heey mike kijk jij ben nou een goede gast. Seriuus wat een kutwijf was dat man je zou ze tog vermoorde man kankerslet
Anoniem on 10:57 a.m.
HARDCORE the best!!!
Hoe gaat het met je??
JHZ
posted by
9:23 p.m.
ja dankjewel ik weet ut, ik weet ut..
Anoniem on 9:23 p.m.
posted by
3:28 p.m.
Mike is een HELD, Hahahaha leuk leuk leuk maar wat een onzin. Recht voor ze raap ja dat ben ik wel , ik draai er niet omheen nee. Stoelen gooien hahahaa ja daar ben ik ook goed in alleen doe ik het niet meer. Verslaafden leuke mensen en voor mij een uitdaging in ieder geval ben er zelf ook 1. Gebruiken doe ik niet meer , hulp heb ik gekregen in Amsterdam SMITH and JONES , goeie shit. Nu leef ik op mezelf heb een goeie baan en gebruik helemaal niks meer. Moet iedere verslaafde eens proberen makkelijk is het niet maar zeker de moeite waard cheke PARTYFLOCK Naam Mike` en vraag gewoon om hulp heb ik ook gedaan . goetjes Mike de HELD hahahaha DOEG
Anoniem on 3:28 p.m.
posted by
» Een reactie posten