Bekeerd
Zowel The Mars Volta als Daft Punk konden me tot nog toe slechts bij vlagen overtuigen. Maar ik ben bekeerd. Alleen denk ik dat de bands meer zijn veranderd dan ik.
Daft Punk klinkt op Human After All in ieder geval vetter, overstuurder en lomper dan vroeger. Het 'punk' gedeelte uit de bandnaam komt in tracks als 'The Brainwasher' en 'Steam Machine' perfect naar voren. Bovendien hebben ze een keurig album-album afgeleverd: alle tracks vier à vijf minuten lang en een samenhangend geheel. (Ik neem aan dat ongeveer het hele album nog wel in lange versies op 12" zal verschijnen.)
Bij The Mars Volta kan ik er minder goed de vinger op leggen wat er precies anders is. Ook zij klinken veel organischer en rauwer naar mijn idee, vooral in de gitaren en zang. Bij die eerste plaat had ik altijd het gevoel dat ze na de opnames alles nog flink had lopen bewerken met computers waardoor er een soort digitale slijmlaag over de muziek zat. Het glibberde het ene oor in en het andere meteen weer uit. Raar, want De-Loused in the Comatorium is geproduceerd door Rick Rubin, die normaal toch garant staat voor een goed geluid. Hoe het ook zij: de heren houden op Frances the Mute de elektronica beperkt tot de in- en outro's en er zit ondanks al het gepiel toch een gevoel van ruimte in de muziek dat op De-Loused ontbrak. Maar vooral is er nu emotie.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik, in tegenstelling tot mijn volledige overgave aan de robotrockers, ik bij de afromannen toch nog een beetje twijfel. Al die hysterie zonder bevrijdende agressie (zoals bij The Dillinger Escape Plan) of operaknipoog (zoals bij Muse) blijft toch moeilijk te verhapstukken.
Nu The Arcade Fire nog goed gaan vinden en dan kan ik gewoon weer lekker relaxt met iedereen meelullen.
Daft Punk klinkt op Human After All in ieder geval vetter, overstuurder en lomper dan vroeger. Het 'punk' gedeelte uit de bandnaam komt in tracks als 'The Brainwasher' en 'Steam Machine' perfect naar voren. Bovendien hebben ze een keurig album-album afgeleverd: alle tracks vier à vijf minuten lang en een samenhangend geheel. (Ik neem aan dat ongeveer het hele album nog wel in lange versies op 12" zal verschijnen.)
Bij The Mars Volta kan ik er minder goed de vinger op leggen wat er precies anders is. Ook zij klinken veel organischer en rauwer naar mijn idee, vooral in de gitaren en zang. Bij die eerste plaat had ik altijd het gevoel dat ze na de opnames alles nog flink had lopen bewerken met computers waardoor er een soort digitale slijmlaag over de muziek zat. Het glibberde het ene oor in en het andere meteen weer uit. Raar, want De-Loused in the Comatorium is geproduceerd door Rick Rubin, die normaal toch garant staat voor een goed geluid. Hoe het ook zij: de heren houden op Frances the Mute de elektronica beperkt tot de in- en outro's en er zit ondanks al het gepiel toch een gevoel van ruimte in de muziek dat op De-Loused ontbrak. Maar vooral is er nu emotie.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik, in tegenstelling tot mijn volledige overgave aan de robotrockers, ik bij de afromannen toch nog een beetje twijfel. Al die hysterie zonder bevrijdende agressie (zoals bij The Dillinger Escape Plan) of operaknipoog (zoals bij Muse) blijft toch moeilijk te verhapstukken.
Nu The Arcade Fire nog goed gaan vinden en dan kan ik gewoon weer lekker relaxt met iedereen meelullen.
This entry was posted
on 15.3.05 at 23:25.
You can skip to the end and leave a response.
11:40 a.m.hmm, als jij daft punk goed kan vinden, dan kan ik dat ook. toch eens wat vaker gaan luisteren. the arcade fire blijft me niet lukken.
bas on 11:40 a.m.
posted by
9:35 p.m.
Bas: volgens mij is Human After All een echte autoplaat.
Martijn on 9:35 p.m.
posted by
10:45 p.m.
ik zit de laatste tijd een stuk meer in de trein eigenlijk, en een teinplaat is het duidelijk niet. zal hem eens op een cdtje branden, kijken wat er gebeurt.
bas on 10:45 p.m.
posted by
» Een reactie posten