Theo had het zo gewild.
(In memoriam, stijloefening & open sollicitatie naar de opengevallen columnistenplaats)
En zo werd het Dampende Speenvarken het Geslachte Speenvarken. De Vijfde Colonne van de Geitenneukers had hem dan uiteindelijk toch nog te pakken gekregen. Afgeslacht, terwijl hij toch echt niet halal was. Bij zijn crematie zullen we boven de schoorsteen hangen, onze neuzen speurend naar ook maar de geringste hint van caramel. Maar waarschijnlijker is dat wij daar kanker op zullen lopen als een levensloop aan Gauloises-gif vrijkomt uit de wegsmeltende vetlagen.
Nooit meer zal het Dampende Speenvarken ons kunnen verblijden met zijn column in het NS-sufferdje. Dit knipselkrantje waar een stel bij elkaar geharkte persbureauberichten wordt aangevuld met rijk geïllustreerde bijdragen over de nieuwe lingeriemode was het enige blad waarvoor het Dampende Speenvarken nog mocht schrijven. Bij elk blad met beschaving was Zijne Rondwaggelende Wansmakelijkheid namelijk stampvoetend vertrokken. Een verwend kind dat boos was omdat hij met twee woorden moest spreken.
Onderweg van de doorzonwoning naar Almere naar de kantoorkolos in de Bijlmer kon de forens, die betreurenswaardige mensensoort, zich zo verkneukelen over die Gekke Bolle Kunstenaar, die toch maar mooi durfde te zeggen waar het op stond.
Niet dat die forens trouwens ooit een film van het Dampende Speenvarken had gezien. Zijn status als cineast was in die kringen meer een gerucht. De forens prefeert immers de katholieke fundamentalist Mel Gibson of die fanatieke aanhanger van het gedachtengoed van L. Ron Hubbard, Tom Cruise.
Misschien maar goed ook, want wat er ook mis is met die films, hun scenario is in ieder geval niet geschreven door de Pafferige Sentimentalist. Gezamenlijke konden deze twee part-time alcoholisten laat op de avond wonderschone erotische lyriek declameren over het besneden geslachtsdeel van hun zo naadloos geïntegreerde voormalig geitenneukende muse. Maar tot acceptabele films wilde het maar niet komen.
En zover zal het ook nooit meer komen. De geitenneukers hebben het voor elkaar: Nederland is een stuk saaier. Weliswaar saaier op de manier waarop de Sovjet-Unie saaier werd na Stalin, maar toch. En het was allemaal zo overbodig; de verkalkte aderen en verteerde longen van het Dampende Speenvarken hadden het nooit lang meer uitgehouden. En wat was nou mooier voor jullie geweest dan het Dampende Speenvarken rochelend in het Anthonie van Leeuwenhoek, volledige overgeleverd aan de genade van een gehoofddoekte geitenneukende verpleegster?
En zo werd het Dampende Speenvarken het Geslachte Speenvarken. De Vijfde Colonne van de Geitenneukers had hem dan uiteindelijk toch nog te pakken gekregen. Afgeslacht, terwijl hij toch echt niet halal was. Bij zijn crematie zullen we boven de schoorsteen hangen, onze neuzen speurend naar ook maar de geringste hint van caramel. Maar waarschijnlijker is dat wij daar kanker op zullen lopen als een levensloop aan Gauloises-gif vrijkomt uit de wegsmeltende vetlagen.
Nooit meer zal het Dampende Speenvarken ons kunnen verblijden met zijn column in het NS-sufferdje. Dit knipselkrantje waar een stel bij elkaar geharkte persbureauberichten wordt aangevuld met rijk geïllustreerde bijdragen over de nieuwe lingeriemode was het enige blad waarvoor het Dampende Speenvarken nog mocht schrijven. Bij elk blad met beschaving was Zijne Rondwaggelende Wansmakelijkheid namelijk stampvoetend vertrokken. Een verwend kind dat boos was omdat hij met twee woorden moest spreken.
Onderweg van de doorzonwoning naar Almere naar de kantoorkolos in de Bijlmer kon de forens, die betreurenswaardige mensensoort, zich zo verkneukelen over die Gekke Bolle Kunstenaar, die toch maar mooi durfde te zeggen waar het op stond.
Niet dat die forens trouwens ooit een film van het Dampende Speenvarken had gezien. Zijn status als cineast was in die kringen meer een gerucht. De forens prefeert immers de katholieke fundamentalist Mel Gibson of die fanatieke aanhanger van het gedachtengoed van L. Ron Hubbard, Tom Cruise.
Misschien maar goed ook, want wat er ook mis is met die films, hun scenario is in ieder geval niet geschreven door de Pafferige Sentimentalist. Gezamenlijke konden deze twee part-time alcoholisten laat op de avond wonderschone erotische lyriek declameren over het besneden geslachtsdeel van hun zo naadloos geïntegreerde voormalig geitenneukende muse. Maar tot acceptabele films wilde het maar niet komen.
En zover zal het ook nooit meer komen. De geitenneukers hebben het voor elkaar: Nederland is een stuk saaier. Weliswaar saaier op de manier waarop de Sovjet-Unie saaier werd na Stalin, maar toch. En het was allemaal zo overbodig; de verkalkte aderen en verteerde longen van het Dampende Speenvarken hadden het nooit lang meer uitgehouden. En wat was nou mooier voor jullie geweest dan het Dampende Speenvarken rochelend in het Anthonie van Leeuwenhoek, volledige overgeleverd aan de genade van een gehoofddoekte geitenneukende verpleegster?
This entry was posted
on 5.11.04 at 21:26.
You can skip to the end and leave a response.
9:49 p.m.Petje af jongen. Je bent me voor geweest, ik had een hele waslijst van slachtoffers die ik ome Theo stijl eens zou tarten met Het Vrije Woord. Maar goed zo subtiel als dit was het nooit geworden.
O. L. Muñoz Cremers on 9:49 p.m.
posted by
12:17 p.m.
dat moet wel lukken met die sollicitatie. subliem.
bas on 12:17 p.m.
posted by
5:05 p.m.
*grijns
Ludo on 5:05 p.m.
posted by
» Een reactie posten