Scientist of the Invisible

Ik schrijf hier nooit zoveel over muziek, omdat ik al zo veel doe voor KindaMuzik en het een beetje irritant is voor de zoveelste keer uit te leggen waarom een plaat goed is. Je kan tegenwoordig trouwens al mijn artikelen in een oogopslag zien via deze link. (Wat me er aan herinnert: de linksectie van dit blog moet nodig geupdatet worden.)

Hier een paar directe links naar recensies van recente favorieten (daar vind je ook verdere links naar audio/video):

• Epsilons - Epsilons
• Baby Woodrose - Live Comes Down
• Restless Youth - Light Up Ahead
• The Cheaters - You Want More?! EP

Niet gerecenseerd, wel favoriet:
The Dead Brothers - Wunderkammer
Ik ben gek op dit soort Weil-op-gedeukte-koperblazersmuziek. Live is deze band een sensatie. De plaat is iets minder, maar nog steeds heel erg goed. In Amerika (zowel de VS als Canada) zijn ze nu ook heel erg in de ban van dit soort theatrale muziek, maar op Tom Waits na, gaat het ze nog niet zo goed af. Het heeft vaak een te hoog hippiecommunekunstgehalte, het echte verlopenvarietégevoel krijgen ze niet te pakken.

Ahab - The Call Of The Wretched Sea
Tyranny - Tides of Awakening
Metal heeft zoveel subgenres dat je er wel eens eentje mist. Funeral doom bijvoorbeeld, terwijl ik daar toch hevig naar op zoek was. sunn0))) is live onovertroffen, maar op de plaat is het me toch net iets te abstract. Daar komt dus die funeral doom kijken: dat is net een stap onder de drone, maar nog wel een stuk abstracter dan bijvoorbeeld My Dying Bride. The Call of the Wretched Sea is dé plaat van het jaar in het genre. Het is een conceptplaat gebaseerd op Moby Dick en ze gebruiken deels de originele teksten van Melville (weet ik uit het tekstboekje, want dat zang is tot totale onverstaanbaarheid omlaag gepitcht.) De thematiek van de alles verzwelgende zee, mysterieuze gigantische walviseen, obsessie en wraak komt perfect naar voren.
Op basis van Ahab werd Tides of Awakening van Tyranny me getipt op het Subs-forum. Nog net iets zwaarder, daar ook iets ontoegankelijker en ik heb de plaat dan ook nog niet helemaal kunnen doorgronden, alhoewel ik hem wel al durf aan te raden. De sfeer hier is puur Lovecraft, wat standaard is voor het genre.

Dream Evil - United
Er wordt veel powermetal gemaakt, met name in Duitsland en Zweden. Helaas is het meeste niet te pruimen. Als er geen sprake is van een overdaad aan keyboards, dan kan de zanger wel niet zingen (powermetal staat of valt bij een topzanger) of is de hoeveelheid plakballads ruim boven de grens van het toelaatbare. Maar dan is er ineens Dream Evil. Het eerste nummer op United heet 'Fire! Battle! In Metal!', een titel die Manowar en Running Wild zelfs iets té zouden vinden. Maar verder is dit een perfecte powermetalplaat: geen keyboards, geen ballads, alle nummers rond de vier minuten, gillende zanger en gitaren, pakkende refreinen, domme teksten over ridders. Niveau vroege Dio is het nog niet, maar heerlijk fout genieten is het wel.

Juliette & The Licks - Four on the Floor
Juliette Lewis is knettergek, heeft een stem die je of fantastisch vindt of haat en maakt met haar band The Licks simpele rock die niet zou moeten werken, wegens te cliché, te simpel, te afgezaagd, maar waar ik om de een of andere reden geen weerstand aan kan bieden. Nieuweling Four to the Floor is iets consistenter dan zijn voorganger, met minder poppy afzwaaiers en meer rawk, met dank ook aan sessiedrummer Dave Grohl. Nummers als 'Killer' of 'Hot Kiss' kunnen wat mij betreft de concurrentie aan met het beste van Gluecifer. De hoes is ook onwijs grappig en cool tegelijk:
Hetzelfde geldt voor de video van Hot Kiss: check die outfit!

This entry was posted on 24.10.06 at 21:12. You can skip to the end and leave a response.