Scientist of the Invisible

Gisteren heb ik, als laatste van Nederland, geloof ik, de Hazes-docu Zij Gelooft In Mij bekeken. De DVD had ik al een tijdje liggen, maar film- en tv-kijken is de laatste tijd helemaal uit mijn systeem. En de werkeloosheidsparadox - als je alle tijd hebt, kan je alles later doen, zodat je op een gegeven moment helemaal niks meer doet - doet bij mij ook sterk opgeld bij gekochte DVD's: waarom nu kijken als het altijd nog kan?

Maar goed, gisteren dus toch gekeken. En om eerlijk te zijn: ik geloofde het niet zo. Het zal met het tijdstip te maken, zo na de leugens van de neo-cons, de agitprop van Michael Moore en het photoshoppen van Hezbollah, maar de film voelde erg manipulatief aan en daardoor kon ik me er niet door laten meeslepen. Eén keer was het me zelfs overduidelijk dat ik werd genaaid in de montage: Hazes en zijn chauffeur rijden naar een optreden en krijgen bij aankomst op de parkeerplaats een kleine aanrijding. De volgende scene is binnen bij een optreden voor een studentenvereniging. Nou kan het gebouw waarbij de aanrijding plaatsvindt - laag, plat dak, lichtgele baksteen, grote parkeerplaats - van alles zijn, maar het is zeker niet een sociëteit.

Regisseur John Appel weet ook heel goed dat als je iemand die tv kijkt, de planten water geeft of een ander alledaags bezigheid uitvoert in een statisch totaalshot maar lang genoeg filmt, dat het dan vanzelf iets deprimerends krijgt. Zeker als je het net een beetje onderbelicht. Hij melkt die truc tot ver over de irritatiegrens uit.

Appel geeft eerlijk toe creatief te hebben gemonteerd. Hij ziet daar geen bezwaar in. In 1999, toen hij de film maakte was dat misschien zo. Maar anno 2006 probeert werkelijk iedereen met gemanipuleerde filmpjes en foto's de waarheid zijn eigen draai te geven. Door het cynisme en de paranoïa waarmee we daardoor nu naar zo een docu kijken vallen Appels old school '99-style trucs meteen op. Zelfs Hezbollah durft het nu niet meer zo bont te maken.

Appel doet daarmee niet alleen Hazes tekort - want ondanks alle tekortkomingen van Zij Gelooft In Mij blijft overeind dat de volkszanger een intrigerende en vooral tragische figuur was - maar ook zichzelf, want zijn film is in zijn geforceerde streven naar tijdloze tragische schoonheid eigenlijk nu al verouderd.

This entry was posted on 17.9.06 at 20:28. You can skip to the end and leave a response.