Afrekening 2004: Nick Cave & The Bad Seeds - Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus
Nick Cave & The Bad Seeds - Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus
En zo vertrok Blixa Bargeld en viel een last van de schouders van Nick Cave en kwam alles toch nog goed, terwijl het er ten tijde van Nocturama toch echt heel slecht had uitgezien.
Zo is de gangbare theorie over de muzikale wederopstanding van de Australische romanticus. Zelf geloof ik er niet heel erg in, ook al omdat Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus het meest gitaargeörienteerde album van Cave is sinds Let Love In. Volgens mij is de échte reden veel donkerder (en daardoor passender in de Cave-mythe): Cave heeft de zoektocht naar het ultieme liefdesliedje opgegeven.
Hij begon natuurlijk ooit, in The Birthday Party en op zijn eerste platen met The Bad Seeds, achter een pantser van oud-testamentische waanzin en drugs. In de loop der tijden komt daar steeds meer emotie achter vandaan. Dat leidt dan tot bijvoorbeeld iets als 'The Ship Song' of 'The Loom of the Land'. Maar dat is nog allemaal een beetje barok, met zelfs iets van camp er in. En Cave is op zoek naar een eerlijke puurheid, een emotionele zuiverheid waarin geen plaats is voor muzikale moeilijkdoenerij of tekstuele spitsvondigheden.
Uiteindelijk komt dan The Boatman's Call uit. Missie geslaagd zou je zeggen, zeker na het horen van het heerlijke 'West Country Girl'. Maar Cave zelf denkt daar anders over. Of misschien denkt hij juist wel een gouden formule gevonden te hebben waarop hij nog wel even mee vooruit kan. Hoe het ook zij: hij gaat in ieder geval op de ingeslagen weg door.
Dat dat een doodlopende weg is blijkt al een beetje op No More Shall We Part. Dat album blijft fier overeind op zijn hardere nummers, maar veel van de pianoballads klinken mat en inwisselbaar. Voor veel van wat op opvolger Nocturama staat is zelfs die kwalificatie te positief. 'Rock of Gibraltar' is gewoon een draak van een nummer, iets dat Elton John nog niet als b-kantje zou willen uitbrengen. In 'There Is A Town' zingt de zo veel bejubelde tekstdichter Cave zelfs:
Gelukkig toont Cave zich een van die zeldzame artiesten die in staat is tot zelfanalyse en wordt voor het dubbelalbum Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus de piano naar het zijtoneel geschoven en zitten de teksten weer vol niet erg emotioneel directe, maar wel originele en boeiende observaties en grappen. Als bonus doet Cave ook nog iets heel nieuws: een gospelkoor zorgt ervoor dat het jubelen zich niet tot recensies beperkt.
En zoals onvermijdelijk is de verkramping verdwijnt, lukt ook wat eerst telkens mislukt: 'Breathless' is een schitterend simpel pastoraal liefdeslied.
En zo vertrok Blixa Bargeld en viel een last van de schouders van Nick Cave en kwam alles toch nog goed, terwijl het er ten tijde van Nocturama toch echt heel slecht had uitgezien.
Zo is de gangbare theorie over de muzikale wederopstanding van de Australische romanticus. Zelf geloof ik er niet heel erg in, ook al omdat Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus het meest gitaargeörienteerde album van Cave is sinds Let Love In. Volgens mij is de échte reden veel donkerder (en daardoor passender in de Cave-mythe): Cave heeft de zoektocht naar het ultieme liefdesliedje opgegeven.
Hij begon natuurlijk ooit, in The Birthday Party en op zijn eerste platen met The Bad Seeds, achter een pantser van oud-testamentische waanzin en drugs. In de loop der tijden komt daar steeds meer emotie achter vandaan. Dat leidt dan tot bijvoorbeeld iets als 'The Ship Song' of 'The Loom of the Land'. Maar dat is nog allemaal een beetje barok, met zelfs iets van camp er in. En Cave is op zoek naar een eerlijke puurheid, een emotionele zuiverheid waarin geen plaats is voor muzikale moeilijkdoenerij of tekstuele spitsvondigheden.
Uiteindelijk komt dan The Boatman's Call uit. Missie geslaagd zou je zeggen, zeker na het horen van het heerlijke 'West Country Girl'. Maar Cave zelf denkt daar anders over. Of misschien denkt hij juist wel een gouden formule gevonden te hebben waarop hij nog wel even mee vooruit kan. Hoe het ook zij: hij gaat in ieder geval op de ingeslagen weg door.
Dat dat een doodlopende weg is blijkt al een beetje op No More Shall We Part. Dat album blijft fier overeind op zijn hardere nummers, maar veel van de pianoballads klinken mat en inwisselbaar. Voor veel van wat op opvolger Nocturama staat is zelfs die kwalificatie te positief. 'Rock of Gibraltar' is gewoon een draak van een nummer, iets dat Elton John nog niet als b-kantje zou willen uitbrengen. In 'There Is A Town' zingt de zo veel bejubelde tekstdichter Cave zelfs:
"There is a townKortom: op Nocturama leidt het streven naar kernachtige simpelheid tot banaal simplisme en clichématige sentimentaliteit.
Where I was born
Far far away
Across the sea"
Gelukkig toont Cave zich een van die zeldzame artiesten die in staat is tot zelfanalyse en wordt voor het dubbelalbum Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus de piano naar het zijtoneel geschoven en zitten de teksten weer vol niet erg emotioneel directe, maar wel originele en boeiende observaties en grappen. Als bonus doet Cave ook nog iets heel nieuws: een gospelkoor zorgt ervoor dat het jubelen zich niet tot recensies beperkt.
En zoals onvermijdelijk is de verkramping verdwijnt, lukt ook wat eerst telkens mislukt: 'Breathless' is een schitterend simpel pastoraal liefdeslied.
This entry was posted
on 4.1.05 at 19:38.
You can skip to the end and leave a response.
11:02 p.m.ja.
moniiq on 11:02 p.m.
'kheb cave op 1 staan, wat was ik blij toen ik 'm hoorde. john finn's wife married this brand new morning. eindelijk!
posted by
5:25 p.m.
Ah, nog een Henry's Dream fan. Toch wel zo'n favoriete Cave plaat.
Martijn on 5:25 p.m.
posted by
» Een reactie posten