Scientist of the Invisible

"Meneer Graus heeft de vergadering verlaten..."

(via)

Wat je dus nooit moet doen, dat is je gedichten - of meestal: pogingen tot gedichten - online zetten. Dan kan je sentimentele gehark in de taal je tot in lengte van dagen blijven achtervolgen.

Toch doe ik het nu, maar ik heb een excuus. Ik ben geïnteresseerd in het ritme van taal; hoe lopen zinnen, wat maakt dat iets werkt. Ik vind dat ik daar weinig bewuste grip op heb, het moet altijd op het gevoel. Dit is dus geen gedicht, dit is een oefening. Onthoud dat!

Waarschijnlijk is de beste manier om het te trainen om te beginnen met ouderwets vakwerk als een sonnet, maar ik doe het anders.

Ik houd erg van het gedicht 'Fort' van Marsman. Het is erg \m/, niet alleen wat betreft de thematiek, maar ook wat betreft ritme. Vooral dit gedeelte:

stormend ontsprongen
de wervelkolommen
de schokkende monden
van de kanonnen

donder

Dat heeft overduidelijk een 'tudududududuh TEH!' ritme. Niet slecht van Hendrik, zo'n veertig jaar voor Black Sabbath (en eigenlijk was hij zijn tijd nog verder vooruit, want 'Fort' is meer thrash dan doom.) Ik ben dan ook van mening dat er eigenlijk een metalband Heerser zou moeten zijn, die alleen maar teksten van Marsman gebruikt.

Maar goed, hier is mijn schaamteloze (poging tot) kopie. Ik heb er ook nog een maatschappijkritisch tintje aan gegeven, over overmatig alcoholgebruik bij de jeugd en zinloos geweld. Dit om te voorkomen dat iemand het serieus neemt.

ZATERDAG, 02:14, DORPSPLEIN

Waanzinsvocht!
Smaakt, maakt
Reddeloos redeloos,
Raaskallend razend

IK MAAK JE DOOD!
IK MAAK JE DOOD!

Bonkend hoofd & beurse knokkels
Winaarsbloedroes

"Nee, niet geneukt,
Maar 't was toch wel leuk."

De 'tudududududuh TEH!' heb ik wel goed te pakken, vind ik. 'Reddeloos redeloos' ligt alleen zo voor de hand dat het sinds 1865 reden is tot uitsluiting van het dichtersgilde. Over de rhythm change na de grote knal - ook een essentieel metalingrediënt - ben ik ook wel tevreden.

Wat ik ook nog wil proberen is iets à la Edward Hopper/Lost in Translation, met zo een gespannen vacuüm en dat typische hypnotiserende Bret Easton Ellis proza, waarvan ik me afvraag of het überhaupt wel mogelijk is in het Nederlands.

Deze week overleed Klaus Dinger, de uitvinder van de motorik. Tot mijn schande heb ik nog niks van Neu! Daar gaat verandering in komen.

Zeker omdat ik veel luister naar bands die niet hadden kunnen bestaan zonder Dingers pionierswerk. Queens of the Stone Age in hun gloriedagen bijvoorbeeld.

Een andere band die regelmatig motorik gebruikt, is Madrugada. Daarvan overleed de gitarist Robert Burås vorige zomer. De resterende bandleden maakten het album dat ze aan het opnemen waren wel af. Het is zowaar hun beste album in jaren. Volgende week ga ik ze interviewen. Ik zal ze vragen naar hun reactie op het overlijden van Dinger.

Tot die tijd Madrugada's beste en tevens meest motorike song: